Ze szklanką soku pomarańczowego ruszyłam z powrotem na górę. Co miałam takiego do zrobienia dziś o czym mówiłam Lilith? Przypilnowanie Jamesa, aby się dziś nie upił. Skierowałam się do jego pokoju i bez pukania do niego weszłam. Jaki widok zastałam? James siedział sobie na łóżku z piwem w ręku.
- Puka się. - odparł starając schować piwo, ale przecież i tak już zauważyłam
- Widziałam, nie musisz chować. - wskoczyłam na łóżko
- Nie robisz mi awantury? - spytał po chwili ciszy
- Podziel się to nie będę.
- Nie będziesz piła. - spojrzał na mnie jak na idiotkę, a ja wyrwałam mu piwo z dłoni i upiłam spory łyk
- Katie! - zabrał mi je
- Też mogę! - wyszarpnęłam mu je
- Oddaj! - zaczął się szarpać i wylądowało ono na nas
Zaraz wyjął drugie, ale i ono znalazło się na nas, bo nie pozwolił mi go zabrać i wylać w normalny sposób. Za to trzecie i jak zauważyłam ostatnie jakie moje oczy znalazły w pokoju, po małej szarpaninie butelka wylądowała na podłodze, roztrzaskując się. James spojrzał na mnie wściekły. Jeszcze nigdy nie widziałam, aby na kogokolwiek tak patrzył. Zaczęłam się go obawiać...
- Co Ty robisz do cholery?! Kim Ty jesteś, żeby mówić mi co mam robić?! To jest moje życie i przestań się nim interesować! Zajmij się sobą i swoimi sprawami!
- Kim ja jestem?! Jestem Twoją przyjaciółką do cholery i zależy mi na Twoim szczęściu! Mówiłam Ci już! Co Ci da te picie?! Zapominasz na chwilę! Chcesz wylecieć z pracy?! Zrozum, że zależy mi na bliskich osobach! A cała czwórka mieszkająca tutaj jest dla mnie ważna! - nie chciałam, a nawet nie spodziewałam się, że z moich oczu popłyną łzy
- Katie... - szepnął James i chciał się do mnie zbliżyć
- Pomyśl nad swoim życiem bez alkoholu! Jeśli będziesz chciał pogadać, wiesz gdzie mnie znaleźć. - wyszłam z pokoju i wpadłam na chłopaków stojących pod drzwiami
Ruszyłam do swojego pokoju i pchnęłam mocno drzwi, aby mnie zamknąć, ale nie usłyszałam trzasku.
- Chce być sama. - powiedziałam i odwróciłam się w stronę stojącej za mną osoby
- Ok. - odparł Logan i chciał wyjść
- Poczekaj. Chcesz o czymś pogadać? - podeszłam do niego, jego też coś ostatnio gryzło
- Stało się coś? - spytałam, gdy nic odpowiedział i podniosłam jego głowę, aby na mnie spojrzał
- Nie, nic. - uśmiechnął się nie szczerze i odszedł
No cóż, nie będę nalegać. Będzie chciał to sam mi o tym opowie. Ponownie wskoczyłam do łózka, ale nie zasnęłam. Nadal byłam wkurzona na Jamesa. Wiedziałam, że nie zasnę i zaczęłam zastanawiać się dlaczego on to robi. Musiał być naprawdę związany z rodzicami. Ja sama nie wie, co bym zrobiła w jego sytuacji, gdyby zmarli rodzice, a nie miałabym Kendalla i Carlosa. Ale alkohol nie załatwi sprawy, a James musi to zrozumieć. Po dłuższej chwili wzięłam do rąk książkę, którą ostatnio kupiłam i zaczęłam czytać, choć może czytaniem to bym tego nie nazwała. Nie mogłam się na niej skupić i pomyślałam, że może James tam pije znów. W sumie chciałam dać mu czas, żeby pomyślał nad tym co mu wykrzyczałam, ale jak pije? Wyszłam cicho z pokoju i podeszłam do jego drzwi, aby spróbować usłyszeć co robi, ale nic nie słyszałam. Kucnęłam i zajrzałam do dziurki od klucza, a on akurat zbliżał się do drzwi. Nie zdążyłam stanąć prosto, a ten spojrzał na mnie groźnie.
- Nic nie piłem. - odparł sucho
- A gdzie idziesz? - spytałam głupio
- Szedłem do Ciebie. Możemy pogadać?
- No pewnie. - zamiast iść do mnie, wpuścił mnie do siebie, usiedliśmy na przeciwko siebie na łóżko, opierając się o jego ramy
- James, co jest? Ja wiem, że strata rodziców boli, ale musisz się z tym pogodzić...
- To nie tylko chodzi o rodziców. - odparł, splatając dłonie i patrząc jedynie na nie
- O co jeszcze? - spytałam zaskoczona, ale i troszeczkę odezwała się we mnie ciekawość
- No bo... No bo ja... No kurde, zakochałem się.
- I jak? Fajna ta dziewczyna? Znam ją? - spytałam już z czystej ciekawości
- Nawet bardzo fajna, ale zajęta.
- Ouu... - nie przewidziałam tego
- Hej, James... Ale nie martw się. Czasami związki się nie udają. Powiedz jej co czujesz, a może odwzajemnia te uczucia. Wiesz, że wszystko jest możliwe. Spróbuj, a możesz być szczęśliwy.
- To nie jest takie proste...
- James, ale co masz do stracenia? A jak się uda?
- A jak się nie uda? - odparł
- Wiesz co? Jak tu przyjechałam, byłeś odważnym, pewnym siebie facetem, a teraz boisz się zaryzykować? Wolisz się dusić w tej znajomości? Mówię Ci, zaryzykuj.
-------------------------------------------
Ajj... Katie nie wie w co się pakuje :)
Jak zapewne zauważyłyście, przestawiłam się na blogspota. Mam dość z nim 'awantur' a przy okazji zrobiłam mały 'remont' w bohaterach. Jak mam się to podoba? :)
wtorek, 28 sierpnia 2012
piątek, 24 sierpnia 2012
notka 38
Następnego dnia obudziłam się wtulona w Carlosa.
Delikatnie wyswobodziłam się z pod jego objęć tak, aby on mógł pospać
dłużej. Gdy wstałam obrócił się na drugą stronę i słodko zachrapał.
Musnęłam jego policzek i zeszłam na dół. Na dole zastałam w kuchni
Jamesa, który chciał mnie ominąć i pójść na górę.
- Nawet się nie waż. Porozmawiamy. - wciągnęłam go do kuchni
- Ale Katie... - zajęczał i poczułam od niego alkohol
- Znowu?! Znowu piłeś?!
- Daj mi spokój, proszę...
- Nie James! Co Ty sobie w ogóle myślisz? Co Ci daje te picie?! No co?!
- Zapominam.
- A teraz się męczysz z kacem?! - uderzyłam w stół dłonią, a ten zasyczał
- Proszę, ciszej. - szepnął
- Masz jeszcze w pokoju alkohol? - uniósł na mnie zaskoczony wzrok i nie odpowiedział, ale wiedziałam, że tak i od razu skierowałam się do jego pokoju
- Katie! - zaraz znalazł się za mną
- Gdzie? - spytałam, gdy wparowałam do jego pokoju
- Nie powiem Ci! - zajrzałam do jego szafki przy łóżku i znalazłam od razu, po czym skierowałam się do łazienki i zaczęłam wylewać wszystko do umywalki
- Nie! - złapał mnie za dłonie i chciał wyrwać, ale nie pozwoliłam
- Zostaw! - krzyk na niego zadział i odsunął się ode mnie
- Nie pozwolę Ci pić, rozumiesz?! Jesteś moim przyjacielem i chce dla Ciebie jak najlepiej, a to że upijesz się pomoże Ci na chwilę! Chcesz zostać alkoholikiem?! - krzywił się od mojego krzyku, ale mało mnie to interesowało, gdyby nie był głupi, nie byłoby tej kłótni
- Teraz na śniadanie, bierzesz tabletki i Ci przejdzie, a potem do pracy! - złapał go za rękę i pociągnęłam z powrotem do kuchni, a ten siedział z naburmuszoną miną, ale nic mnie to nie interesowało
W kuchni był już Logan, który przygotowywał śniadanie. Widać, że był niewyspany, a zapewne obudziły go moje krzyki na Jamesa. Spojrzałam na niego przepraszająco, a ten się lekko uśmiechnął w moją stronę. Denerwuje mnie to, że ostatnio chodzi smutny, a nawet nie wiem jak mu pomóc, bo nie wiem o co chodzi. Nie chce być też nachalna, a kilka moich prób wyciągnięcia z niego tego nie poskutkowało. Pomogłam, więc mu przygotowywać kanapki, a Jamesa poprosiłam, żeby poszedł ich zawołać. Od razu wstał i poszedł na górę.
- Poskutkowało? - szepnął Logan
- Wylałam wszystko co miał w pokoju, a wieczorem go jeszcze przypilnuje. - spojrzał na mnie zaskoczony
- Oj nie ważne. - zalałam kubki z kawą, a dla Jamesa była najmocniejsza
Gdyby Mark się dowiedział, że ten jest pijany to ja nie wiem co by mu zrobił. Wolę nie ryzykować, że coś od niego poczuje. Gdy chłopaki zeszli zaczęli wypytywać kto się o co z nim kłócił, ale razem z Loganem i James odparliśmy, że:
- Nie ważne.
Na tym skończyła się nasza śniadaniowa rozmowa i każdy zjadł w ciszy. Ciekawy dzień to będzie. Jak codziennie pojechałam z nimi na plan, a ja już chciałabym tam wrócić, lecz to nierealne, bo scenariusz ze mną jest w trakcie pisania. Już nie mogę doczekać się, aż scenarzyści skończą to i będę mogła wrócić na plan. Ciekawa też jestem jak to będzie z tym powrotem Emily, która namieszała w głowie Jamesowi i Loganowi, a potem wróciła do Minnesoty, a teraz znów pojawi się w Palm Woods. Mam nadzieję, że nie zrobią ze mnie wrednej małpy, która wróci, bo chłopaki stanęli się sławni i będę lecieć na ich pieniądze. A w sumie... Czemu nie. Mogłabym pograć taką zołzę, ale zostawiam to w ręce scenarzystów.
Po powrocie poszłam do siebie, żeby się trochę zdrzemnąć. Mimo, że nic takiego nie robiłam to chodziłam dziś ospała. Przebrałam się w luźniejsze rzeczy i wskoczyłam pod kołderkę. Długi sen nie był mi dany, bo dwie godziny później obudził mnie telefon.
- Tak? - odebrałam, przecierając oczy
- Katie, spałaś? - usłyszałam Lilith
- No tak trochę mi się przysnęło, ale to nic. Coś się stało? - spytałam
- Kurczę! Przepraszam, nie chciałam.
- Hej, Lil spokojnie. Każdy normalny człowiek o dwudziestej pierwszej jeszcze nie śpi, ale za to u Ciebie to nie jest normalne, że po dwudziestej czwartej nie śpisz.
- Oj no, bo jutro mam wolne z tego względu, że za dwa dni będę się do Was do LA wybierać. A tak jakoś zasiedziałam się z Eddym.
- Przecież o nic Cię nie oskarżam. - zachichotałam - A coś się stało, że dzwonisz? - spytałam
- Nie, tak sobie dzwonię. Eddy usnął, a mi nie chce się spać i tak sobie pomyślałam, że jedynie Ty możesz nie spać, ale jednak nie, i kurcze, przepraszam Cię. Nie chciałam Cię obudzić.
- Lilith! - zaśmiałam się - Przestań mnie przepraszać. W sumie to dobrze zrobiłaś, bo jeszcze muszę coś dziś załatwić.
- A co takiego?
- Nic ważnego.
- Dobra, wiesz co ja chyba... - przerwała ziewnięciem - no zaczynam czuć, że mnie jednak bierze sen. Dobranoc i do zobaczenia u mnie to by było już jutro, ale u Ciebie to za dwa dni, więc do za dwóch dni. - zachichotałyśmy obie
- Do za dwóch dni. - odparłam rozbawiona i odłożyłam telefon na półkę
Poszłam na dół, aby sobie czegoś nalać. Strasznie chciało mi się pić. Jak zauważyłam żadnego z chłopaków nie ma na dole, więc każdy jest na górze. Śpi albo rozmawia z drugim. Obstawiam, że James na pewno jest w swoim pokoju.
-----------------------------------------------
Nie nie mówię, mam nadzieję, że się podobało :)
- Nawet się nie waż. Porozmawiamy. - wciągnęłam go do kuchni
- Ale Katie... - zajęczał i poczułam od niego alkohol
- Znowu?! Znowu piłeś?!
- Daj mi spokój, proszę...
- Nie James! Co Ty sobie w ogóle myślisz? Co Ci daje te picie?! No co?!
- Zapominam.
- A teraz się męczysz z kacem?! - uderzyłam w stół dłonią, a ten zasyczał
- Proszę, ciszej. - szepnął
- Masz jeszcze w pokoju alkohol? - uniósł na mnie zaskoczony wzrok i nie odpowiedział, ale wiedziałam, że tak i od razu skierowałam się do jego pokoju
- Katie! - zaraz znalazł się za mną
- Gdzie? - spytałam, gdy wparowałam do jego pokoju
- Nie powiem Ci! - zajrzałam do jego szafki przy łóżku i znalazłam od razu, po czym skierowałam się do łazienki i zaczęłam wylewać wszystko do umywalki
- Nie! - złapał mnie za dłonie i chciał wyrwać, ale nie pozwoliłam
- Zostaw! - krzyk na niego zadział i odsunął się ode mnie
- Nie pozwolę Ci pić, rozumiesz?! Jesteś moim przyjacielem i chce dla Ciebie jak najlepiej, a to że upijesz się pomoże Ci na chwilę! Chcesz zostać alkoholikiem?! - krzywił się od mojego krzyku, ale mało mnie to interesowało, gdyby nie był głupi, nie byłoby tej kłótni
- Teraz na śniadanie, bierzesz tabletki i Ci przejdzie, a potem do pracy! - złapał go za rękę i pociągnęłam z powrotem do kuchni, a ten siedział z naburmuszoną miną, ale nic mnie to nie interesowało
W kuchni był już Logan, który przygotowywał śniadanie. Widać, że był niewyspany, a zapewne obudziły go moje krzyki na Jamesa. Spojrzałam na niego przepraszająco, a ten się lekko uśmiechnął w moją stronę. Denerwuje mnie to, że ostatnio chodzi smutny, a nawet nie wiem jak mu pomóc, bo nie wiem o co chodzi. Nie chce być też nachalna, a kilka moich prób wyciągnięcia z niego tego nie poskutkowało. Pomogłam, więc mu przygotowywać kanapki, a Jamesa poprosiłam, żeby poszedł ich zawołać. Od razu wstał i poszedł na górę.
- Poskutkowało? - szepnął Logan
- Wylałam wszystko co miał w pokoju, a wieczorem go jeszcze przypilnuje. - spojrzał na mnie zaskoczony
- Oj nie ważne. - zalałam kubki z kawą, a dla Jamesa była najmocniejsza
Gdyby Mark się dowiedział, że ten jest pijany to ja nie wiem co by mu zrobił. Wolę nie ryzykować, że coś od niego poczuje. Gdy chłopaki zeszli zaczęli wypytywać kto się o co z nim kłócił, ale razem z Loganem i James odparliśmy, że:
- Nie ważne.
Na tym skończyła się nasza śniadaniowa rozmowa i każdy zjadł w ciszy. Ciekawy dzień to będzie. Jak codziennie pojechałam z nimi na plan, a ja już chciałabym tam wrócić, lecz to nierealne, bo scenariusz ze mną jest w trakcie pisania. Już nie mogę doczekać się, aż scenarzyści skończą to i będę mogła wrócić na plan. Ciekawa też jestem jak to będzie z tym powrotem Emily, która namieszała w głowie Jamesowi i Loganowi, a potem wróciła do Minnesoty, a teraz znów pojawi się w Palm Woods. Mam nadzieję, że nie zrobią ze mnie wrednej małpy, która wróci, bo chłopaki stanęli się sławni i będę lecieć na ich pieniądze. A w sumie... Czemu nie. Mogłabym pograć taką zołzę, ale zostawiam to w ręce scenarzystów.
Po powrocie poszłam do siebie, żeby się trochę zdrzemnąć. Mimo, że nic takiego nie robiłam to chodziłam dziś ospała. Przebrałam się w luźniejsze rzeczy i wskoczyłam pod kołderkę. Długi sen nie był mi dany, bo dwie godziny później obudził mnie telefon.
- Tak? - odebrałam, przecierając oczy
- Katie, spałaś? - usłyszałam Lilith
- No tak trochę mi się przysnęło, ale to nic. Coś się stało? - spytałam
- Kurczę! Przepraszam, nie chciałam.
- Hej, Lil spokojnie. Każdy normalny człowiek o dwudziestej pierwszej jeszcze nie śpi, ale za to u Ciebie to nie jest normalne, że po dwudziestej czwartej nie śpisz.
- Oj no, bo jutro mam wolne z tego względu, że za dwa dni będę się do Was do LA wybierać. A tak jakoś zasiedziałam się z Eddym.
- Przecież o nic Cię nie oskarżam. - zachichotałam - A coś się stało, że dzwonisz? - spytałam
- Nie, tak sobie dzwonię. Eddy usnął, a mi nie chce się spać i tak sobie pomyślałam, że jedynie Ty możesz nie spać, ale jednak nie, i kurcze, przepraszam Cię. Nie chciałam Cię obudzić.
- Lilith! - zaśmiałam się - Przestań mnie przepraszać. W sumie to dobrze zrobiłaś, bo jeszcze muszę coś dziś załatwić.
- A co takiego?
- Nic ważnego.
- Dobra, wiesz co ja chyba... - przerwała ziewnięciem - no zaczynam czuć, że mnie jednak bierze sen. Dobranoc i do zobaczenia u mnie to by było już jutro, ale u Ciebie to za dwa dni, więc do za dwóch dni. - zachichotałyśmy obie
- Do za dwóch dni. - odparłam rozbawiona i odłożyłam telefon na półkę
Poszłam na dół, aby sobie czegoś nalać. Strasznie chciało mi się pić. Jak zauważyłam żadnego z chłopaków nie ma na dole, więc każdy jest na górze. Śpi albo rozmawia z drugim. Obstawiam, że James na pewno jest w swoim pokoju.
-----------------------------------------------
Nie nie mówię, mam nadzieję, że się podobało :)
notka 37
Pierwszym, który wpadł do pokoju był Logan i to on jako
jedyny zachował zimną krew. Podszedł do Jamesa i starał się go obudzić, a
po chwili ten okazał oznaki życia. Zaczął coś bełkotać i wtedy
zrozumiałam, że po prostu schlał się. Rozejrzałam się po pokoju i dało
się zauważyć kilka leżących wokół butelek, różnego rodzaju trunków.
Wina, wódki, piw i jeszcze kilka innych. Byłam na niego wściekła.
Chłopcy po chwili poszli do swojego pokoju, a ja zrobiłam Jamesowi coś
do jedzenia, wzięłam butelkę wody i skierowałam się z powrotem do jego
pokoju. Usiadłam w fotelu i postanowiłam zaczekać tam, aż się obudzi. A
wtedy go ochrzanić, że się wygłupia i wyperswadować mu z głowy picie, bo
przecież to, że będzie pił i może na chwilę zapomni, ale co to da?
Kolejnego dnia będzie męczył się z kacem i co, może go zapije? On jest
po prostu głupkowaty. Miałam ochotę sprać mu tą buźkę. Wyszło tak, że
zasnęłam tam w jego pokoju. A oboje nas obudzili chłopcy z tego powodu,
że Mark zadzwonił, że mamy zjawić się w studio. Moja rozmowa z Jamesem
musiała odłożyć się w czasie, ale oznajmiłam mu to, że pogadamy potem.
Zabrałam się razem z chłopakami. Postanowiłam wrócić do pracy. Jeśli mam
wrócić do normalnego życia to trzeba by wrócić także do pracy.
Wspominałam już o tym Megi, ale nie wiem czy powiedziała o tym Markowi.
Za kilka dni ma przyjechać też Lilith i mam nadzieję, że tą sprawę
obejmie od niej jakaś dziewczyna. Zbliżające się dni zapowiadają się
istnie ciekawie...
- Jesteś pewna? - odezwał się Kendall, gdy Mark powiedział im, że wracam do serialu
- Kend, jestem. Chce wrócić do dawnego życia o zapomnieć o wszystkim co ostatnio się działo. - mój wzrok sam przeszedł na Jamesa, ale odwróciłam speszona wzrok, gdy to zauważył
- Cieszę się, że moja siostrzyczka wraca. - przytulił mnie, a na usta sam wcisnął mi się uśmiech
- A nie wiesz jak ja. - uśmiechnął się do mnie
Taki dzień na planie dobrze mi zrobił. Zaczęłam tęsknić za tym, a pomyśleć, że jeszcze jakiś czas temu, gdyby ktoś powiedział mi, że będę grała w serialu razem z bratem i przyjaciółmi to bym go zwyczajnie wyśmiała. A tu taka niespodzianka. Gdy pojawiłam się w swoim pokoju i ułożyłam się na łóżku tak po prostu uśmiechnęłam się do siebie. Przed oczami pojawiły mi się sceny z dzieciństwa, w których brałam udział z moim braciszkiem. Włączyłam sobie laptopa, aby obejrzeć filmiki, które uchwycili na kamerze nasi rodzice. Mój śmiech ściągnął tutaj Carlosa.
- Z czego się śmiejesz, kochanie? - spytał uśmiechnięty wchodząc
- Oglądam filmiki z czasów, gdy z Kendallem byliśmy młodsi. Chodź. - przesunęłam się na łóżku, robiąc mu miejsce
Oboje śmialiśmy się z tego co ukazywał nam ekran mojego laptopa, gdy nagle pojawił się moment, gdy jako piętnastolatkowie ganialiśmy się w ogrodzie, a zaraz dogodnie Kendalla i wskoczę mu na plecy, ale że akurat wpadnie na basen to wpadniemy oboje do niego.
- Kend! - krzyknęłam, aby go tu sprowadzić, a ten zaraz zjawił się w pokoju
- Słucham ja Ciebie, sister.
- Patrz! - wskazałam na ekran, a ten spojrzał w momencie, gdy wskoczyłam na niego i po chwili już byliśmy w basenie, a nasi rodzice śmiali się z nas
- To nie było wtedy śmieszne. - odparł rozbawiony Kend
- No nie, bo zaryłeś nosem w dno. - zaśmiałam się
- Śmiej się, śmiej, ale to ja cierpiałem tydzień, aż nos przestał mnie boleć. - wystawiłam tylko język w jego stronę
- Carlos, czy Ty widzisz jaką ja mam siostrę?! - oburzył się
- Bardzo fajną i pomysłową. - Carlito musnął moje usta i zaśmialiśmy się w trójkę
- Stajesz się moim wrogiem. - odparł Kendall, mrużąc zabawnie oczy
- A widzisz! Ma się te zdolności przeciągania ludzi na swoją stronę. - poruszyłam brwiami rozbawiona, a ten zaśmiał się z moich słów, a jego telefon zadzwonił
- Spadam. - wyszczerzył się na widok osoby, która do niego dzwoniła
- Katelyn?! - rzuciłam, gdy wychodził z pokoju
- Nie powiem.
- Wiem, że ona! Pozdrów ją!
- Na pewno to zrobię. - rzucił ironicznie
- A widzisz! Wiedziałam! - uśmiechnęłam się, dochodząc prawdy
- Nie lubię Cię!
- Ale kochasz! - zaśmiałam się
- Ja Ciebie bardziej. - uśmiechnął się Carlos
- Ooo. - uśmiechnęłam się i przysunęłam do niego, aby rozpocząć pocałunek
Wtuleni w siebie oglądaliśmy dalej poczynania moje i Kendalla, gdy byliśmy młodsi. Weszłam też potem na twittera z tego względu, że dawno nie odwiedzałam żadnej strony i byłam ciekawa czy ktoś w ogóle interesuje się mną jako aktorką. Początkującą aktorką. Jakże byłam zdziwiona, gdy obserwowało mnie ponad trzysta tysięcy osób, a moja osoba obserwowała tylko czterdzieści trzy osoby. Na stronie głównej umieściłam twit:
Już niedługo wracam z powrotem do serialu. Mam nadzieję, że ucieszy Was ta wiadomość :)
Weszłam w moich followersów i zaczęłam klikać follow. Robiłam to dopóki mi się to nie znudziło, a moja lista zwiększyła się do około tysiąca. Gdy potem weszłam, aby zobaczyć czy ktoś do mnie napisał po moim oznajmieniu, że wracam na plan, zaskoczyła mnie ilość takich osób. Spojrzałam na Carlosa z uśmiechem. Czytał razem ze mną te wszystkie miłe słowa od moich fanów. Było to dla mnie niesamowite. Uśmiech tego dnia nie zszedł z mojej twarzy.
----------------------------------------
No i udało się. Naskrobałam ten rozdział i mam nadzieję, że się podoba :) Jedna piosenka i klawiatura na nowo staje się moją przyjaciółką i słowa same wskakują mi do głowy :) Tego mi brakowało :)
Wpisujcie się do Informowanych! :)
- Jesteś pewna? - odezwał się Kendall, gdy Mark powiedział im, że wracam do serialu
- Kend, jestem. Chce wrócić do dawnego życia o zapomnieć o wszystkim co ostatnio się działo. - mój wzrok sam przeszedł na Jamesa, ale odwróciłam speszona wzrok, gdy to zauważył
- Cieszę się, że moja siostrzyczka wraca. - przytulił mnie, a na usta sam wcisnął mi się uśmiech
- A nie wiesz jak ja. - uśmiechnął się do mnie
Taki dzień na planie dobrze mi zrobił. Zaczęłam tęsknić za tym, a pomyśleć, że jeszcze jakiś czas temu, gdyby ktoś powiedział mi, że będę grała w serialu razem z bratem i przyjaciółmi to bym go zwyczajnie wyśmiała. A tu taka niespodzianka. Gdy pojawiłam się w swoim pokoju i ułożyłam się na łóżku tak po prostu uśmiechnęłam się do siebie. Przed oczami pojawiły mi się sceny z dzieciństwa, w których brałam udział z moim braciszkiem. Włączyłam sobie laptopa, aby obejrzeć filmiki, które uchwycili na kamerze nasi rodzice. Mój śmiech ściągnął tutaj Carlosa.
- Z czego się śmiejesz, kochanie? - spytał uśmiechnięty wchodząc
- Oglądam filmiki z czasów, gdy z Kendallem byliśmy młodsi. Chodź. - przesunęłam się na łóżku, robiąc mu miejsce
Oboje śmialiśmy się z tego co ukazywał nam ekran mojego laptopa, gdy nagle pojawił się moment, gdy jako piętnastolatkowie ganialiśmy się w ogrodzie, a zaraz dogodnie Kendalla i wskoczę mu na plecy, ale że akurat wpadnie na basen to wpadniemy oboje do niego.
- Kend! - krzyknęłam, aby go tu sprowadzić, a ten zaraz zjawił się w pokoju
- Słucham ja Ciebie, sister.
- Patrz! - wskazałam na ekran, a ten spojrzał w momencie, gdy wskoczyłam na niego i po chwili już byliśmy w basenie, a nasi rodzice śmiali się z nas
- To nie było wtedy śmieszne. - odparł rozbawiony Kend
- No nie, bo zaryłeś nosem w dno. - zaśmiałam się
- Śmiej się, śmiej, ale to ja cierpiałem tydzień, aż nos przestał mnie boleć. - wystawiłam tylko język w jego stronę
- Carlos, czy Ty widzisz jaką ja mam siostrę?! - oburzył się
- Bardzo fajną i pomysłową. - Carlito musnął moje usta i zaśmialiśmy się w trójkę
- Stajesz się moim wrogiem. - odparł Kendall, mrużąc zabawnie oczy
- A widzisz! Ma się te zdolności przeciągania ludzi na swoją stronę. - poruszyłam brwiami rozbawiona, a ten zaśmiał się z moich słów, a jego telefon zadzwonił
- Spadam. - wyszczerzył się na widok osoby, która do niego dzwoniła
- Katelyn?! - rzuciłam, gdy wychodził z pokoju
- Nie powiem.
- Wiem, że ona! Pozdrów ją!
- Na pewno to zrobię. - rzucił ironicznie
- A widzisz! Wiedziałam! - uśmiechnęłam się, dochodząc prawdy
- Nie lubię Cię!
- Ale kochasz! - zaśmiałam się
- Ja Ciebie bardziej. - uśmiechnął się Carlos
- Ooo. - uśmiechnęłam się i przysunęłam do niego, aby rozpocząć pocałunek
Wtuleni w siebie oglądaliśmy dalej poczynania moje i Kendalla, gdy byliśmy młodsi. Weszłam też potem na twittera z tego względu, że dawno nie odwiedzałam żadnej strony i byłam ciekawa czy ktoś w ogóle interesuje się mną jako aktorką. Początkującą aktorką. Jakże byłam zdziwiona, gdy obserwowało mnie ponad trzysta tysięcy osób, a moja osoba obserwowała tylko czterdzieści trzy osoby. Na stronie głównej umieściłam twit:
Już niedługo wracam z powrotem do serialu. Mam nadzieję, że ucieszy Was ta wiadomość :)
Weszłam w moich followersów i zaczęłam klikać follow. Robiłam to dopóki mi się to nie znudziło, a moja lista zwiększyła się do około tysiąca. Gdy potem weszłam, aby zobaczyć czy ktoś do mnie napisał po moim oznajmieniu, że wracam na plan, zaskoczyła mnie ilość takich osób. Spojrzałam na Carlosa z uśmiechem. Czytał razem ze mną te wszystkie miłe słowa od moich fanów. Było to dla mnie niesamowite. Uśmiech tego dnia nie zszedł z mojej twarzy.
----------------------------------------
No i udało się. Naskrobałam ten rozdział i mam nadzieję, że się podoba :) Jedna piosenka i klawiatura na nowo staje się moją przyjaciółką i słowa same wskakują mi do głowy :) Tego mi brakowało :)
Wpisujcie się do Informowanych! :)
notka 36
Kolejny dzień chłopcy mieli wolny ze względu tego, że był
to weekend. Z rana po przebudzeniu postanowiliśmy z Carlosem, że
zrobimy sobie mały wypad. Chciałam o wszystkim zapomnieć i starać się
żyć bez tych wszystkich zmartwień. Nie powiem Carlosowi o tym co
wydarzyło się w Nowym Jorku i to znów przez Chrisa. Dlaczego on musiał
uprzykrzać mi tak życie? Nie wystarczyło mu to, że mnie zdradził? A
potem wykorzystał jak jakąś tanią dziwkę? Aż tak bardzo zależało mu na
tym, abym przez niego cierpiała. Wiele bym dała, aby go nigdy więcej nie
spotkać, lecz zapewne stanie to się nie raz. Przecież chłopcy zmusili
mnie to tego, abym zgłosiła na policję. Nie żałowałam go, bo to wszystko
bolało. Psychicznie i fizycznie... Każdy dotyk Carlosa czy nawet
któregokolwiek z chłopaków przyprawiał mnie o dreszcze. To wszystko
nadal siedziało we mnie i pojawiało się w momentach w których tego bym
nie chciała, ale staram się do tego przyzwyczaić. Z Carlitem wybraliśmy
się na spacer i po prostu spędzeniu tego czasu razem. Teraz odczułam tak
naprawdę, że brakowało mi tego. Był osobą, której ufałam bezgranicznie i
nie wiedziałam, że nie zrobi czegoś takiego jak mój były chłopak. Byłam
pewna jego uczuć, bo czekał. Cierpliwie czekał, aż choć w małym stopniu
zapomnę o tym co wydarzyło się w ostatnim czasie.
- Bardzo Cię kocham, wiesz? - powiedziałam w pewnej chwili
- Wiem, Katie. Kocham Cię równie mocno. - odparł, zatrzymując nas oboje i delikatnie mnie pocałował
- Tęskniłam za tym wszystkich. - dodałam, gdy go przytuliłam
- Kochanie ja też, ale gdyby trzeba było czekałbym i dłużej.
- No jasne zazdrośniku, a gdy przytulałam Jamesa to się wściekłeś. - uśmiechnęłam się na wspomnienie tego, co jeszcze bardziej przekonało mnie do tego, że on mnie kocha
- Oj no bo wtedy to jego pierwszego przytuliłaś, a nie wiedziałem o co chodzi...
- Spokojnie Carlos, ja to rozumiem, ale kocham Ciebie i tylko Ciebie. Zapamiętaj to sobie.
- Zapamiętam. - uśmiechnął się i teraz to ja go pocałowałam
Podczas naszego powrotu do domu zadzwonił do mnie nieznany numer. Okazało się, że była to Lilith, policjantka z NY. Miała w planach przyjazd do LA. Zrobiło mi się głupio, że z mojego powodu musi przyjeżdżać, aż tutaj, ale okazało się, że tak naprawdę nie jedzie tu ze względu na mnie, choć i tak chciałyby się ze mną zobaczyć i przekazać razem ze mną to wszystko tutejszej policji, a przy okazji spotkać się od tak. Bardzo ją polubiłam, bo często odwiedzała mnie w szpitalu, ale nie ze względu na 'sprawę' którą miała prowadzić... A głównym powodem jej przyjazdu do nas jest chęć odwiedzenia przyjaciela. Zaproponowałam jej, że mogłaby zanocować u nas, a po chwilowych sporach zgodziła się. Fajnie będzie oderwać się na chwilę od rzeczywistości.
Po naszym powrocie do domu zjedliśmy wszyscy razem lunch nie zaliczając w to Jamesa, który nie wychodził ze swojego pokoju. Chłopaki mówili, że nie mógł spać w nocy, a ja i słyszałam, że chodził po domu, wiec pozwoliliśmy mu nie wyspać i nie zaglądaliśmy do niego. Z resztą rozumiałam, że może chcieć pobyć sam. Starał zachowywać się normalnie, ale przecież tak szybko nie zapomni o stracie rodziców... Potem Kendall wyszedł na umówione spotkanie z Katelyn i miałam nadzieję, że już niedługo usłyszę od tej dwójki, iż w końcu stali się parą. Za to Logan poszedł na górę i zamknął się w swoim pokoju. Starałam się wczoraj dowiedzieć się czegoś od niego, dlaczego ostatnio chodzi taki smutny, ale wolał zatrzymać to tylko dla siebie. Nie nalegałam, a gdy przytuliłam go przyjacielsko, odwzajemnił uścisk, a potem podziękował mi za tą zwykłą ciszę i moje wsparcie. Moim zdaniem nic wielkiego nie zrobiłam, ale cóż. Cisza czasami też pomaga, a wiedział, że może na mnie liczyć, ale także przypomniałam mu o tym.
Ostatnio dużo rzeczy się tutaj działo. Logan był smutny tak samo z Jamesem, a ja dziwnie się czułam będąc jako jedyna szczęśliwa, bo Kendalla jeszcze do tych zupełnie szczęśliwych nie można było zaliczyć, bo ten walczył o swoją miłość. Miałam nadzieję, że niedługo każdy z nas będzie szczęśliwy i w końcu przestaną męczyć nas te wszystkie przykrości, które niestety są nieodłącznym elementem życia, ale mimo wszystko każdy chce ich mieć jak najmniej.
Kiedy podczas naszego kolejnego posiłku, James znów nie zszedł na dół, udałam się do niego na górę. Zapukałam, ale nie odpowiedział, więc delikatnie uchyliłam drzwi. Przestraszyłam się tego widoku.
- Chłopaki! Proszę, chodźcie tu szybko! - krzyknęłam i podeszłam szybko do Jamesa, który leżał nieruchomo na łóżku...
--------------------------------------
Czytasz? Skomentuj, to motywuje :)
No to tak. Po pierwsze przepraszam, że tak długo, ale miałam problemy z netem :( Ale teraz postaram się, żeby wszystko było ok. I żeby wena dopisywała :)
Po drugie powiem, że spokojnie. James będzie żył, nie znacznie od tego co się z nim dzieje ;) Ale nie zabijajcie mnie, plis :)
Mam nadzieje, że się podobało :)
A! I wpisujcie się do Informowanych :)
- Bardzo Cię kocham, wiesz? - powiedziałam w pewnej chwili
- Wiem, Katie. Kocham Cię równie mocno. - odparł, zatrzymując nas oboje i delikatnie mnie pocałował
- Tęskniłam za tym wszystkich. - dodałam, gdy go przytuliłam
- Kochanie ja też, ale gdyby trzeba było czekałbym i dłużej.
- No jasne zazdrośniku, a gdy przytulałam Jamesa to się wściekłeś. - uśmiechnęłam się na wspomnienie tego, co jeszcze bardziej przekonało mnie do tego, że on mnie kocha
- Oj no bo wtedy to jego pierwszego przytuliłaś, a nie wiedziałem o co chodzi...
- Spokojnie Carlos, ja to rozumiem, ale kocham Ciebie i tylko Ciebie. Zapamiętaj to sobie.
- Zapamiętam. - uśmiechnął się i teraz to ja go pocałowałam
Podczas naszego powrotu do domu zadzwonił do mnie nieznany numer. Okazało się, że była to Lilith, policjantka z NY. Miała w planach przyjazd do LA. Zrobiło mi się głupio, że z mojego powodu musi przyjeżdżać, aż tutaj, ale okazało się, że tak naprawdę nie jedzie tu ze względu na mnie, choć i tak chciałyby się ze mną zobaczyć i przekazać razem ze mną to wszystko tutejszej policji, a przy okazji spotkać się od tak. Bardzo ją polubiłam, bo często odwiedzała mnie w szpitalu, ale nie ze względu na 'sprawę' którą miała prowadzić... A głównym powodem jej przyjazdu do nas jest chęć odwiedzenia przyjaciela. Zaproponowałam jej, że mogłaby zanocować u nas, a po chwilowych sporach zgodziła się. Fajnie będzie oderwać się na chwilę od rzeczywistości.
Po naszym powrocie do domu zjedliśmy wszyscy razem lunch nie zaliczając w to Jamesa, który nie wychodził ze swojego pokoju. Chłopaki mówili, że nie mógł spać w nocy, a ja i słyszałam, że chodził po domu, wiec pozwoliliśmy mu nie wyspać i nie zaglądaliśmy do niego. Z resztą rozumiałam, że może chcieć pobyć sam. Starał zachowywać się normalnie, ale przecież tak szybko nie zapomni o stracie rodziców... Potem Kendall wyszedł na umówione spotkanie z Katelyn i miałam nadzieję, że już niedługo usłyszę od tej dwójki, iż w końcu stali się parą. Za to Logan poszedł na górę i zamknął się w swoim pokoju. Starałam się wczoraj dowiedzieć się czegoś od niego, dlaczego ostatnio chodzi taki smutny, ale wolał zatrzymać to tylko dla siebie. Nie nalegałam, a gdy przytuliłam go przyjacielsko, odwzajemnił uścisk, a potem podziękował mi za tą zwykłą ciszę i moje wsparcie. Moim zdaniem nic wielkiego nie zrobiłam, ale cóż. Cisza czasami też pomaga, a wiedział, że może na mnie liczyć, ale także przypomniałam mu o tym.
Ostatnio dużo rzeczy się tutaj działo. Logan był smutny tak samo z Jamesem, a ja dziwnie się czułam będąc jako jedyna szczęśliwa, bo Kendalla jeszcze do tych zupełnie szczęśliwych nie można było zaliczyć, bo ten walczył o swoją miłość. Miałam nadzieję, że niedługo każdy z nas będzie szczęśliwy i w końcu przestaną męczyć nas te wszystkie przykrości, które niestety są nieodłącznym elementem życia, ale mimo wszystko każdy chce ich mieć jak najmniej.
Kiedy podczas naszego kolejnego posiłku, James znów nie zszedł na dół, udałam się do niego na górę. Zapukałam, ale nie odpowiedział, więc delikatnie uchyliłam drzwi. Przestraszyłam się tego widoku.
- Chłopaki! Proszę, chodźcie tu szybko! - krzyknęłam i podeszłam szybko do Jamesa, który leżał nieruchomo na łóżku...
--------------------------------------
Czytasz? Skomentuj, to motywuje :)
No to tak. Po pierwsze przepraszam, że tak długo, ale miałam problemy z netem :( Ale teraz postaram się, żeby wszystko było ok. I żeby wena dopisywała :)
Po drugie powiem, że spokojnie. James będzie żył, nie znacznie od tego co się z nim dzieje ;) Ale nie zabijajcie mnie, plis :)
Mam nadzieje, że się podobało :)
A! I wpisujcie się do Informowanych :)
notka 35
Następnego dnia, gdy chłopcy pojechali na plan, uprzednio
znalazła się u mnie Megi. Długo zajęło nam opowiedzenie wszystkiego co u
nas. To tego zostałam przez nią wyściskana za wszystkie czasy. Miło
było porozmawiać tak o wszystkim. Razem z chłopakami przyjechała do nas
Katelyn i znowu uściski. Szerokim łukiem omijałyśmy temat Chrisa. Co
bardzo mnie zaskoczyło, chłopcy zrobili obiad. Megi niestety musiała już
wracać, ale obowiązki matki zobowiązują. Sama mogłam... Koniec. Dziecka
nie ma. Zrobiliśmy sobie maraton filmowy. Na szczęście nie tak jak było
zawsze i zamiast horrorów była komedia. Razem z Carlosem poszłam zrobić
popcorn. W kuchni dowiedział się o moim planie, w którym miał mi pomóc.
Wyszłam z kuchni obładowana wszystkim.
- Ktoś ruszy tyłek i mi pomoże? - to akurat planowane nie było, ale Kendall wraz z Katelyn wstali z sofy, przez przypadek się zderzyli i oboje runęli na ziemie
- Błagam pomóżcie, bo zaraz wybuchnę śmiechem. - James jak najszybciej mi pomógł i wybuchłam śmiechem, a reszta razem ze mną
W końcu Kend pomógł wstać Kate, a ja przysiadłam się do nich. Carlos jak to było w planie, usiadł obok mnie ściskając mnie. Razem ze mną ścisnął na sofie pozostałą dwójkę.
- Carlos! - krzyknął oburzony mój bliźniak, gdy Katelyn praktycznie spadłaby z łóżka, ale pomocny braciszek jej pomógł
- No co? - wyszczerzył się
- Ja już wolę na podłodze siedzieć. - powiedziała rozbawiona Kate i usiadła przy stoliku, opierając o niego łokcie
- Idź! - szepnęłam do brata
- Co? - spytał zdezorientowany
- Przecież wiem. - delikatnie się uśmiechnął
- Ja też wole nie ryzykować. - powiedział Kendall i dosiadł się do niej
Za to ja z Carlosem miałam dla siebie całą kanapę. Było mi to na rękę, że oboje sobie poszli. Tam wiem, nie dobra jestem, ale całe łóżko dla nas. Usiadłam pomiędzy jego nogami i wtuliłam się w niego. Z czasem nie było to dobrym pomysłem, bo mój kochany chłopak zaczął mnie łaskotać. Próbowałam się wyrwać, ale ten przytrzymywał mnie, na chwile przestając. Za każdym razem miałam nadzieję, że to koniec, ale jakże się myliłam. Powiem Wam, że Carlos Pena lubi dokuczać, ale za to go kocham. Uśmiechnęłam się na te słowa.
- Kocham Cię, wiesz? - szepnęłam
- Wiem. - odpowiedział z uśmiechem i pocałował mnie
Rozejrzałam się po pokoju i moje oczy spotkały się z oczami Jamesa. Przez dłuższą chwilę patrzyliśmy sobie w oczy i zobaczyłam w nich smutek. On przecież stracił rodziców, a my tu oglądamy komedię. Uśmiechnęłam się pocieszająco, a kąciki jego ust, też delikatnie uniosły się do góry. On chce zapomnieć, a ja staram się zrobić to również...
Oglądałem wszystko oprócz telewizora. Wcale nie chciałem oglądać tej komedii, ale nie chciałem też siedzieć sam w pokoju. Rodziców nie zwróci mi już nic... Minęło dwa tygodnie od tego zdarzenia, a na samą myśl o nich czułem zbierające się w oczach łzy, dlatego starałem się zając głowę czym innym. Przez cały czas Katie z Carlosem zachowywała się tak jak kiedyś. Też chciałbym wyprzeć z głowy smutek po utracie rodziców tak jak ona zapomniała o dziecku... Z resztą to nie moja sprawa. Teraz tylko muszę pilnować swojego języka, żeby mi się nie rozwiązał. Nie chce zawieść jej zaufania, choć to jest trudne. Carlos jest moim przyjacielem, Katie przyjaciółką, którą kocham... Wybrałem już i będę musiał znosić to, że nie mogę powiedzieć mu prawdy. Gdy nasz wzrok się spotkał i zobaczyłem jej uśmiech, byłem pewny tego co robię. Dla niej zrobię wszystko. Odpowiedziałem tym samym.
- Chodźcie chłopcy. - szepnęła
- Co? Czemu? - zdziwił się Logan, a ta położyła palec na swoich ustach
- Potem. - jak najciszej umiała wstała i pociągnęła za sobą Carlosa
- A oni? - spytałem wskazując na Kendalla i Kate, gdy wyszedłem na ogród za nimi
- Oni moją zostać sami. - uśmiechnęła się
- Że w sensie co? - odezwał się Carlos
- Ojeju. Jesteście ślepi? Ich ciągnie do siebie. Nawet nie zauważą, że nas nie ma.
Jak zwykle Katie stara się pomóc innym...
~Logan
Faktycznie ich ciągnie do siebie, ale nie chciałem się w to wtrącać, ale bliźniaczka chce jak najlepiej dla brata. Ona i Carlos są szczęśliwi, za chwilę Katie zeswata naszego blondaska z Katelyn. No to teraz ja z Jamesem jesteśmy samotni i zakochani bez wzajemności. On na to patrzy, ja mam to szczęście, że nie. I tak dużo wycierpiał, a życie się nad nim nie miłuje. Coraz bardziej wraca ona do mnie w pamięci. Myślałem, że zapomniałem o niej, ale nie. Jeszcze niedawno nie myślałem o niej tak często, a teraz... Teraz praktycznie w każdej chwili o niej myślę.
- Przepraszam Was, muszę zadzwonić. - odszedłem od nich
Może i był to głupi pomysł do niej zadzwonić, ale strasznie chciałem ją usłyszeć. Nie rozmawialiśmy odkąd wyjechałem do LA, stworzyć z chłopakami zespół... A byliśmy dobrymi przyjaciółmi... Dzwoniłem kilka razy, ale jedyne co usłyszałem to automatyczną sekretarkę. Jak myślę o tym w tej chwili to wydaje mi się, że to bardzo dobrze. Po co rozgrzebywać stare rany. Głupi Logan...
~James
Gdy Logan od nas odszedł, Katie cały czas mu się przyglądała. Gdy tylko odłożył telefon, zostawiła mnie z Carlosem i poszła do niego. Myślałem, że rozmowa nam się zbytnio nie będzie kleić, ale jednak wszystko zostało po staremu. Musze przyzwyczaić się do myśli, że Carlos jest z Katie i nic tego nie zmieni. Kochają się, a ja życzę im szczęścia. Oby ona była szczęśliwa... Mi już nic nie pomoże. Straciłem wszystkie bliskie mi osoby, moje życie przestaje mieć sens... Nagle obok nas pojawił się trochę wkurzony Kendall.
- Dlaczego nie powiedzieliście, że wychodzicie do ogrodu?!
- Nie nasza wina, że tego nie zauważyliście. Byliście zajęci sobą i nie chcieliśmy wam przeszkadzać. - walnął tekstem mój towarzysz, a Kend się zarumienił
Po raz pierwszy widzę, żeby ten facet się czymś zawstydził!
- Nie mieliście nam w czym przeszkadzać. - powiedziała Kate również z rumieńcami
- Dobra, nie wściekajcie się. Dobrze wam się rozmawiało to chyba dobrze? Jest się o co wkurzać? - powiedziałem i skierowałem się do mieszkania
Poczułem się cholernie samotny... Usiadłem na łóżku, a łzy same pozwoliły sobie na wypłynięcie z moich oczu. Ostatnio czułem się jak mięczak, który płaczę na każdym kroku. Musiałem coś ze sobą zrobić, musiałem, a TO wydaje mi się najlepszym rozwiązaniem i wydarzy się już dziś, gdy tylko każdy uśnie...
----------------------------------------------------
Tak, wiem... Znów długo mnie nie było... Ale trudno było mi dokończyć ten rozdział. W pewnym momencie się zacięłam i nie mogłam dalej ruszyć, ale kilka dni odpoczynku od tego i poszło :) Mam nadzieję, że najgorszy nie jest... (choć mi się nie podoba...) Do napisania :) i wpisujcie się do Informowanych :) Bardzo Was proszę :) A no i co zrobi James? ;D Jakieś propozycje? :P
- Ktoś ruszy tyłek i mi pomoże? - to akurat planowane nie było, ale Kendall wraz z Katelyn wstali z sofy, przez przypadek się zderzyli i oboje runęli na ziemie
- Błagam pomóżcie, bo zaraz wybuchnę śmiechem. - James jak najszybciej mi pomógł i wybuchłam śmiechem, a reszta razem ze mną
W końcu Kend pomógł wstać Kate, a ja przysiadłam się do nich. Carlos jak to było w planie, usiadł obok mnie ściskając mnie. Razem ze mną ścisnął na sofie pozostałą dwójkę.
- Carlos! - krzyknął oburzony mój bliźniak, gdy Katelyn praktycznie spadłaby z łóżka, ale pomocny braciszek jej pomógł
- No co? - wyszczerzył się
- Ja już wolę na podłodze siedzieć. - powiedziała rozbawiona Kate i usiadła przy stoliku, opierając o niego łokcie
- Idź! - szepnęłam do brata
- Co? - spytał zdezorientowany
- Przecież wiem. - delikatnie się uśmiechnął
- Ja też wole nie ryzykować. - powiedział Kendall i dosiadł się do niej
Za to ja z Carlosem miałam dla siebie całą kanapę. Było mi to na rękę, że oboje sobie poszli. Tam wiem, nie dobra jestem, ale całe łóżko dla nas. Usiadłam pomiędzy jego nogami i wtuliłam się w niego. Z czasem nie było to dobrym pomysłem, bo mój kochany chłopak zaczął mnie łaskotać. Próbowałam się wyrwać, ale ten przytrzymywał mnie, na chwile przestając. Za każdym razem miałam nadzieję, że to koniec, ale jakże się myliłam. Powiem Wam, że Carlos Pena lubi dokuczać, ale za to go kocham. Uśmiechnęłam się na te słowa.
- Kocham Cię, wiesz? - szepnęłam
- Wiem. - odpowiedział z uśmiechem i pocałował mnie
Rozejrzałam się po pokoju i moje oczy spotkały się z oczami Jamesa. Przez dłuższą chwilę patrzyliśmy sobie w oczy i zobaczyłam w nich smutek. On przecież stracił rodziców, a my tu oglądamy komedię. Uśmiechnęłam się pocieszająco, a kąciki jego ust, też delikatnie uniosły się do góry. On chce zapomnieć, a ja staram się zrobić to również...
Oglądałem wszystko oprócz telewizora. Wcale nie chciałem oglądać tej komedii, ale nie chciałem też siedzieć sam w pokoju. Rodziców nie zwróci mi już nic... Minęło dwa tygodnie od tego zdarzenia, a na samą myśl o nich czułem zbierające się w oczach łzy, dlatego starałem się zając głowę czym innym. Przez cały czas Katie z Carlosem zachowywała się tak jak kiedyś. Też chciałbym wyprzeć z głowy smutek po utracie rodziców tak jak ona zapomniała o dziecku... Z resztą to nie moja sprawa. Teraz tylko muszę pilnować swojego języka, żeby mi się nie rozwiązał. Nie chce zawieść jej zaufania, choć to jest trudne. Carlos jest moim przyjacielem, Katie przyjaciółką, którą kocham... Wybrałem już i będę musiał znosić to, że nie mogę powiedzieć mu prawdy. Gdy nasz wzrok się spotkał i zobaczyłem jej uśmiech, byłem pewny tego co robię. Dla niej zrobię wszystko. Odpowiedziałem tym samym.
- Chodźcie chłopcy. - szepnęła
- Co? Czemu? - zdziwił się Logan, a ta położyła palec na swoich ustach
- Potem. - jak najciszej umiała wstała i pociągnęła za sobą Carlosa
- A oni? - spytałem wskazując na Kendalla i Kate, gdy wyszedłem na ogród za nimi
- Oni moją zostać sami. - uśmiechnęła się
- Że w sensie co? - odezwał się Carlos
- Ojeju. Jesteście ślepi? Ich ciągnie do siebie. Nawet nie zauważą, że nas nie ma.
Jak zwykle Katie stara się pomóc innym...
~Logan
Faktycznie ich ciągnie do siebie, ale nie chciałem się w to wtrącać, ale bliźniaczka chce jak najlepiej dla brata. Ona i Carlos są szczęśliwi, za chwilę Katie zeswata naszego blondaska z Katelyn. No to teraz ja z Jamesem jesteśmy samotni i zakochani bez wzajemności. On na to patrzy, ja mam to szczęście, że nie. I tak dużo wycierpiał, a życie się nad nim nie miłuje. Coraz bardziej wraca ona do mnie w pamięci. Myślałem, że zapomniałem o niej, ale nie. Jeszcze niedawno nie myślałem o niej tak często, a teraz... Teraz praktycznie w każdej chwili o niej myślę.
- Przepraszam Was, muszę zadzwonić. - odszedłem od nich
Może i był to głupi pomysł do niej zadzwonić, ale strasznie chciałem ją usłyszeć. Nie rozmawialiśmy odkąd wyjechałem do LA, stworzyć z chłopakami zespół... A byliśmy dobrymi przyjaciółmi... Dzwoniłem kilka razy, ale jedyne co usłyszałem to automatyczną sekretarkę. Jak myślę o tym w tej chwili to wydaje mi się, że to bardzo dobrze. Po co rozgrzebywać stare rany. Głupi Logan...
~James
Gdy Logan od nas odszedł, Katie cały czas mu się przyglądała. Gdy tylko odłożył telefon, zostawiła mnie z Carlosem i poszła do niego. Myślałem, że rozmowa nam się zbytnio nie będzie kleić, ale jednak wszystko zostało po staremu. Musze przyzwyczaić się do myśli, że Carlos jest z Katie i nic tego nie zmieni. Kochają się, a ja życzę im szczęścia. Oby ona była szczęśliwa... Mi już nic nie pomoże. Straciłem wszystkie bliskie mi osoby, moje życie przestaje mieć sens... Nagle obok nas pojawił się trochę wkurzony Kendall.
- Dlaczego nie powiedzieliście, że wychodzicie do ogrodu?!
- Nie nasza wina, że tego nie zauważyliście. Byliście zajęci sobą i nie chcieliśmy wam przeszkadzać. - walnął tekstem mój towarzysz, a Kend się zarumienił
Po raz pierwszy widzę, żeby ten facet się czymś zawstydził!
- Nie mieliście nam w czym przeszkadzać. - powiedziała Kate również z rumieńcami
- Dobra, nie wściekajcie się. Dobrze wam się rozmawiało to chyba dobrze? Jest się o co wkurzać? - powiedziałem i skierowałem się do mieszkania
Poczułem się cholernie samotny... Usiadłem na łóżku, a łzy same pozwoliły sobie na wypłynięcie z moich oczu. Ostatnio czułem się jak mięczak, który płaczę na każdym kroku. Musiałem coś ze sobą zrobić, musiałem, a TO wydaje mi się najlepszym rozwiązaniem i wydarzy się już dziś, gdy tylko każdy uśnie...
----------------------------------------------------
Tak, wiem... Znów długo mnie nie było... Ale trudno było mi dokończyć ten rozdział. W pewnym momencie się zacięłam i nie mogłam dalej ruszyć, ale kilka dni odpoczynku od tego i poszło :) Mam nadzieję, że najgorszy nie jest... (choć mi się nie podoba...) Do napisania :) i wpisujcie się do Informowanych :) Bardzo Was proszę :) A no i co zrobi James? ;D Jakieś propozycje? :P
notka 34
Do sali wszedł Chris, a w moich oczach momentalnie pojawiły się łzy.
- Wyjdź stąd! - od razu doskoczył do niego James
- Katie... - szepnął Chris, patrząc na mnie
- Mało jeszcze uprzykrzyłeś mi życie? - po policzkach spłynęła łza
- Ja chciałem... - przerwało mu pukanie do sali, a po chwili pojawiła się w nich policja
- On jest wszystkiemu winien. - powiedział James, a ja spojrzałam na niego zaskoczona
Nie wiedziałam co zrobić. Z jednej strony nie chciałam mieć z nim nic wspólnego, a z drugiej on bezkarnie robi co mu się żywnie podoba. Po chwili Chris był w kajdankach, a policjant wyprowadził go z sali. Policjantka za to została i prosiła o złożenie zeznań. Zastanawiałam się co zrobić... Jakaś cząstka mnie nie chciała go o nic oskarżać i starała się mu wybaczyć, ale nie mogę pozwolić, żeby ranił moich bliskich. Przemogłam się i zrobiłam to. Powiedziałam o wszystkim... Nawet o gwałcie... Wcześniej udało mi się przekonać chłopców, aby tego nie robić. Niestety James nie mógł zostać, więc opowiedziałam to wszystko będąc tylko z Lilith. Otworzyłam się przed nią wydaje mi się, że z tego względu, że była dziewczyną. Wiem, że to ''tylko'' policjantka, ale gdybym miała zeznać to wszystko facetowi... Wątpię, żebym się otworzyła. Gdy skończyłam, dała mi swój numer, aby zadzwonić, gdy coś jeszcze będę chciała dodać. Zapewniła mnie, że nigdy więcej nie skrzywdzi nikogo, a szczególnie mnie. Gdy wychodziła, przytuliła mnie na pożegnanie. Potem powrócił do sali James w którego się wtuliłam. Pojawił się też w mojej sali lekarz, który ogłosił w końcu ''komplikacje'', które wynikły.
- Była pani w ciąży... Bardzo nam przykro...
- Który tydzień? - spytałam ściskając mocno dłoń Jamesa
- Ósmy. - wtuliłam się mocno w przyjaciela
Moje pytanie stąd, że pierwszym o którym pomyślałam, że był ojcem mógłby być Chris, poprzez ten gwałt... Jednak to było dziecko Carlosa... To nie możliwe! To nie może być prawda!
- Katie... Ja, ja... - jąkał się chłopak
- Nie chce o tym mówić. Nikt ma się o tym nie dowiedzieć, rozumiesz? Nikt, nawet ja nie chciałabym o tym wiedzieć!
- Carlos powinien...
- Nie! Co z tego, że się dowie? Obiecaj - spojrzałam mu w oczy - obiecaj mi, że nikt się nie dowie. To będzie naszą tajemnicą.
- Ale Katie, przecież...
- James, błagam Cię! - poczułam łzy zbierające się pod powiekami
- Obiecuje. - powiedział po dłuższej chwili
Zasnęłam w jego ramionach, a gdy obudziłam się obok mnie był Kendall. Kilka razy otwierałam i zamykałam oczy, jednak on nadal przy mnie siedział.
- Co Ty tu robisz?!
- Nawet nie wiesz jak się martwiłem, siostrzyczko. - przytulił mnie delikatnie, a po policzkach spłynęły łzy
- Jest tu Carlos?
- Tak. Gdy tylko James do mnie zadzwonił, całą trójką wsiedliśmy w samolot. Jest przed salą, bo tylko jedna osoba może być, ze względu na porę.
- Poprosisz go?
- Jasne.
Gdy tylko Carlos pojawił się w drzwiach, wstałam szybko z łóżka, a nie było to dobrym pomysłem. Od razu się skrzywiłam, a ból, który mnie przeszył sprawił, że zgięłam się w pół.
- Katie! - chłopak szybko znalazł się przy mnie i pomógł z powrotem usiąść na łóżku, a potem spojrzeliśmy sobie w oczy
- Przepraszam. - powiedział skruszony
- Kocham Ciebie i tylko Ciebie, rozumiesz?
- Ja wiem, ale ostatnio tak wiele czasu spędzałaś z Jamesem, a jak Was zobaczyłem to aż się we mnie zagotowało.
- Carlos wiesz, że nigdy bym Ci czegoś takiego nie zrobiła. Przy Jamesie zapominałam o... - zacięłam się, a chłopak położył palec na moich ustach
- Ciii... Kochanie wiem, teraz to rozumiem. Po prostu to bolało, ale wiem, że kochasz mnie równo mocno jak ja Ciebie.
- Nie zapominaj o tym. - wtuliłam się w niego, a gdy nasze twarze dzieliło za ledwie kilka centymetrów, zauważyłam w oczach Carlosa niepewność, więc to ja musnęłam jego usta, co zapoczątkowało pocałunek dwojga spragnionych siebie dusz...
Kolejne kilka dni spędziliśmy całą piątką w Nowym Jorku. Ja spędziłam je w szpitalu razem z Jamesem, a chłopcy codziennie bywali tam razem z nami. Chciałam zapomnieć o wszystkim co wydarzyło się w tutaj, w NY. Gdy tylko wyszłam ze szpitala na drugi dzień polecieliśmy z powrotem do ''domu'' do Los Angeles. Tak bardzo tęskniłam za tym miastem. Byłam przywiązana to tego miejsca, choć w każdym mieście, w którym ostatnio się znajdywałam pojawiał się Chris i ranił mnie... Jednak te miejsce ciągnęło mnie do siebie. To tutaj poznałam każdego z chłopców oraz Megi. Jestem szczęśliwa, a o tym co wydarzyło się w ostatnich dniach i to o czym się dowiedziałam chce zapomnieć...
Po wejściu do domu zamówiliśmy jedzenie, bo w domu nie było nic co nadawałoby się do jedzenia. Potem trzeba było się rozpakować. Zrobiłam to u siebie w pokoju. Dawno tutaj nie byłam... Po pierwsze posprzątałam tu, bo na wszystkim znajdywał się kurz. Następnie wszystko znalazło się w szafie. A kolejna moją czynnością było pojawienie się w pokoju mojego chłopaka.
- Pójdziesz ze mną do sklepu? Bo chłopcy się przecież to sklepu nie wybiorą. - spytałam z uśmiechem
- Pewnie skarbie. - odwzajemnił gest, a po chwili gdy spytałam już każdego co chce ze sklepu udaliśmy się tam
Zapomniałam i odzwyczaiłam się od paparazzi, lecz oni sami się przypomnieli. Nie przejmowałam się tym. Chciałam wrócić do normalności.
- Kocham Cię, wiesz? - spytał Carlos
- Wiem. A ja Ciebie. - musnęłam jego usta, a oczywiście wtedy zrobili nam zdjęcia
Podczas zakupów kilka autografów, a od tego też się odzwyczaiłam, choć miło zrobiło się na serduchu, że nadal ktoś pamięta, że jakaś tam Katie Schmidt grała w serialu z BTR. Po dłuższym pobycie w sklepie, wróciliśmy do domu po czym razem z Carlosem zajęłam się kolacją. Niech wszystko wróci do normy...
Z perspektywy Logana
Dawno tak ''normalnie'' nie było w naszym domu. Katie starała się zapomnieć o wszystkim co wydarzyło się w Nowym Jorku. Gdy James nam o tym powiedział... Nie miałem pojęcia co zrobiłbym na miejscu Carlosa... czy Jamesa. Gdyby ktoś skrzywdził ją, moją... nie! Ona nigdy nie była moja, ani nigdy nie będzie. Muszę zapomnieć o niej, choć wiem, że nie będzie to łatwe. Jestem tutaj i najważniejszy jest zespół razem z serialem. Choć zdecydowałem się na to wszystko, dzięki niej. Poradziła mi, żebym zgodził się na to i mógł spełnić swoje marzenia. Zdecydowałem się po tym jak dowiedziałeś się, że jest z innym, a ja zawsze byłem dla niej tylko przyjacielem. Dlatego współczuje Jamesowi i rozumiem go. Tylko, że on to wszystko widzi, a ja uciekłem od tego...
--------------------------------------------------------
Wymęczyłam! Przepraszam... Długością to on grzeszy, ale więcej nie dam rady. Już spory nad nim siedzę. Wakacje się zbliżają i mam nadzieję, że zacznę częściej pojawiać się na swoich blogach... Wiem, że zawsze mówię dużo, ale postaram się... Dziękuje za każdy Was komentarz. Nawet nie wiecie jaką frajdę sprawia mi to, że wchodzę na bloga, a tam takie miłe słowa :) Ogarnę się i w końcu wróci wszystko do normy :) W najbliższym czasie nadrobię wszystkie zaległości na Waszych blogach i jeszcze raz przepraszam, wybaczcie :)
Mam też prośbę. Wolałabym Was informować na gg. Jeśli nie chcecie pisać go w komentarzu to napiszcie do mnie: 10309285. Informowanie na blogach jest zdeczka uciążliwe :) Ale jeśli już naprawdę nie chcecie podać albo ewentualnie nie macie :) to ok, zrobię to na blogach :)
- Wyjdź stąd! - od razu doskoczył do niego James
- Katie... - szepnął Chris, patrząc na mnie
- Mało jeszcze uprzykrzyłeś mi życie? - po policzkach spłynęła łza
- Ja chciałem... - przerwało mu pukanie do sali, a po chwili pojawiła się w nich policja
- On jest wszystkiemu winien. - powiedział James, a ja spojrzałam na niego zaskoczona
Nie wiedziałam co zrobić. Z jednej strony nie chciałam mieć z nim nic wspólnego, a z drugiej on bezkarnie robi co mu się żywnie podoba. Po chwili Chris był w kajdankach, a policjant wyprowadził go z sali. Policjantka za to została i prosiła o złożenie zeznań. Zastanawiałam się co zrobić... Jakaś cząstka mnie nie chciała go o nic oskarżać i starała się mu wybaczyć, ale nie mogę pozwolić, żeby ranił moich bliskich. Przemogłam się i zrobiłam to. Powiedziałam o wszystkim... Nawet o gwałcie... Wcześniej udało mi się przekonać chłopców, aby tego nie robić. Niestety James nie mógł zostać, więc opowiedziałam to wszystko będąc tylko z Lilith. Otworzyłam się przed nią wydaje mi się, że z tego względu, że była dziewczyną. Wiem, że to ''tylko'' policjantka, ale gdybym miała zeznać to wszystko facetowi... Wątpię, żebym się otworzyła. Gdy skończyłam, dała mi swój numer, aby zadzwonić, gdy coś jeszcze będę chciała dodać. Zapewniła mnie, że nigdy więcej nie skrzywdzi nikogo, a szczególnie mnie. Gdy wychodziła, przytuliła mnie na pożegnanie. Potem powrócił do sali James w którego się wtuliłam. Pojawił się też w mojej sali lekarz, który ogłosił w końcu ''komplikacje'', które wynikły.
- Była pani w ciąży... Bardzo nam przykro...
- Który tydzień? - spytałam ściskając mocno dłoń Jamesa
- Ósmy. - wtuliłam się mocno w przyjaciela
Moje pytanie stąd, że pierwszym o którym pomyślałam, że był ojcem mógłby być Chris, poprzez ten gwałt... Jednak to było dziecko Carlosa... To nie możliwe! To nie może być prawda!
- Katie... Ja, ja... - jąkał się chłopak
- Nie chce o tym mówić. Nikt ma się o tym nie dowiedzieć, rozumiesz? Nikt, nawet ja nie chciałabym o tym wiedzieć!
- Carlos powinien...
- Nie! Co z tego, że się dowie? Obiecaj - spojrzałam mu w oczy - obiecaj mi, że nikt się nie dowie. To będzie naszą tajemnicą.
- Ale Katie, przecież...
- James, błagam Cię! - poczułam łzy zbierające się pod powiekami
- Obiecuje. - powiedział po dłuższej chwili
Zasnęłam w jego ramionach, a gdy obudziłam się obok mnie był Kendall. Kilka razy otwierałam i zamykałam oczy, jednak on nadal przy mnie siedział.
- Co Ty tu robisz?!
- Nawet nie wiesz jak się martwiłem, siostrzyczko. - przytulił mnie delikatnie, a po policzkach spłynęły łzy
- Jest tu Carlos?
- Tak. Gdy tylko James do mnie zadzwonił, całą trójką wsiedliśmy w samolot. Jest przed salą, bo tylko jedna osoba może być, ze względu na porę.
- Poprosisz go?
- Jasne.
Gdy tylko Carlos pojawił się w drzwiach, wstałam szybko z łóżka, a nie było to dobrym pomysłem. Od razu się skrzywiłam, a ból, który mnie przeszył sprawił, że zgięłam się w pół.
- Katie! - chłopak szybko znalazł się przy mnie i pomógł z powrotem usiąść na łóżku, a potem spojrzeliśmy sobie w oczy
- Przepraszam. - powiedział skruszony
- Kocham Ciebie i tylko Ciebie, rozumiesz?
- Ja wiem, ale ostatnio tak wiele czasu spędzałaś z Jamesem, a jak Was zobaczyłem to aż się we mnie zagotowało.
- Carlos wiesz, że nigdy bym Ci czegoś takiego nie zrobiła. Przy Jamesie zapominałam o... - zacięłam się, a chłopak położył palec na moich ustach
- Ciii... Kochanie wiem, teraz to rozumiem. Po prostu to bolało, ale wiem, że kochasz mnie równo mocno jak ja Ciebie.
- Nie zapominaj o tym. - wtuliłam się w niego, a gdy nasze twarze dzieliło za ledwie kilka centymetrów, zauważyłam w oczach Carlosa niepewność, więc to ja musnęłam jego usta, co zapoczątkowało pocałunek dwojga spragnionych siebie dusz...
Kolejne kilka dni spędziliśmy całą piątką w Nowym Jorku. Ja spędziłam je w szpitalu razem z Jamesem, a chłopcy codziennie bywali tam razem z nami. Chciałam zapomnieć o wszystkim co wydarzyło się w tutaj, w NY. Gdy tylko wyszłam ze szpitala na drugi dzień polecieliśmy z powrotem do ''domu'' do Los Angeles. Tak bardzo tęskniłam za tym miastem. Byłam przywiązana to tego miejsca, choć w każdym mieście, w którym ostatnio się znajdywałam pojawiał się Chris i ranił mnie... Jednak te miejsce ciągnęło mnie do siebie. To tutaj poznałam każdego z chłopców oraz Megi. Jestem szczęśliwa, a o tym co wydarzyło się w ostatnich dniach i to o czym się dowiedziałam chce zapomnieć...
Po wejściu do domu zamówiliśmy jedzenie, bo w domu nie było nic co nadawałoby się do jedzenia. Potem trzeba było się rozpakować. Zrobiłam to u siebie w pokoju. Dawno tutaj nie byłam... Po pierwsze posprzątałam tu, bo na wszystkim znajdywał się kurz. Następnie wszystko znalazło się w szafie. A kolejna moją czynnością było pojawienie się w pokoju mojego chłopaka.
- Pójdziesz ze mną do sklepu? Bo chłopcy się przecież to sklepu nie wybiorą. - spytałam z uśmiechem
- Pewnie skarbie. - odwzajemnił gest, a po chwili gdy spytałam już każdego co chce ze sklepu udaliśmy się tam
Zapomniałam i odzwyczaiłam się od paparazzi, lecz oni sami się przypomnieli. Nie przejmowałam się tym. Chciałam wrócić do normalności.
- Kocham Cię, wiesz? - spytał Carlos
- Wiem. A ja Ciebie. - musnęłam jego usta, a oczywiście wtedy zrobili nam zdjęcia
Podczas zakupów kilka autografów, a od tego też się odzwyczaiłam, choć miło zrobiło się na serduchu, że nadal ktoś pamięta, że jakaś tam Katie Schmidt grała w serialu z BTR. Po dłuższym pobycie w sklepie, wróciliśmy do domu po czym razem z Carlosem zajęłam się kolacją. Niech wszystko wróci do normy...
Z perspektywy Logana
Dawno tak ''normalnie'' nie było w naszym domu. Katie starała się zapomnieć o wszystkim co wydarzyło się w Nowym Jorku. Gdy James nam o tym powiedział... Nie miałem pojęcia co zrobiłbym na miejscu Carlosa... czy Jamesa. Gdyby ktoś skrzywdził ją, moją... nie! Ona nigdy nie była moja, ani nigdy nie będzie. Muszę zapomnieć o niej, choć wiem, że nie będzie to łatwe. Jestem tutaj i najważniejszy jest zespół razem z serialem. Choć zdecydowałem się na to wszystko, dzięki niej. Poradziła mi, żebym zgodził się na to i mógł spełnić swoje marzenia. Zdecydowałem się po tym jak dowiedziałeś się, że jest z innym, a ja zawsze byłem dla niej tylko przyjacielem. Dlatego współczuje Jamesowi i rozumiem go. Tylko, że on to wszystko widzi, a ja uciekłem od tego...
--------------------------------------------------------
Wymęczyłam! Przepraszam... Długością to on grzeszy, ale więcej nie dam rady. Już spory nad nim siedzę. Wakacje się zbliżają i mam nadzieję, że zacznę częściej pojawiać się na swoich blogach... Wiem, że zawsze mówię dużo, ale postaram się... Dziękuje za każdy Was komentarz. Nawet nie wiecie jaką frajdę sprawia mi to, że wchodzę na bloga, a tam takie miłe słowa :) Ogarnę się i w końcu wróci wszystko do normy :) W najbliższym czasie nadrobię wszystkie zaległości na Waszych blogach i jeszcze raz przepraszam, wybaczcie :)
Mam też prośbę. Wolałabym Was informować na gg. Jeśli nie chcecie pisać go w komentarzu to napiszcie do mnie: 10309285. Informowanie na blogach jest zdeczka uciążliwe :) Ale jeśli już naprawdę nie chcecie podać albo ewentualnie nie macie :) to ok, zrobię to na blogach :)
notka 33
Kilka dni później…
Dzisiaj odbył się pogrzeb rodziców Jamesa. Gdy ktoś nas spotykał od razu kondolencje, a James za dobrze tego nie znosił… Nie dziwię mu się. Został sam, nie miał rodzeństwa, ani dziadków. Wszystko było na jego głowie, nikt z rodziny nie zainteresował się czy nie potrzebuje pomocy, a dwójka przyjaciół nie dzwoniła. Carlos i Kendall byli wściekli z tego co mówił nam Logan. Gratuluje Jamesowi, że ani jedna łza nie uwolniła mu się spod powiek. Świetnie mu się to udało. Dobrze odgrywał swoją rolę, ale widziałam, że cierpi. W domu już było co innego. Każdego dnia słyszałam jak płacze, ale zamykał drzwi do swojego pokoju na klucz i nigdy nie udało mi się tam dostać do niego. Po pogrzebie wpakowałam się do jego pokoju zaraz za nim.
- Chce zostać sam. – spojrzał na mnie smutno
- A ja pójdę do pokoju i będę słuchać jak płaczesz. Nie ma mowy. Nie potrafię tego zignorować. – przytuliłam go mocno. Na początku chciał mnie delikatnie odepchnąć, potem trochę mocniej, ale nie puszczę.
- Znasz mnie, jestem uparta.
- Oh… No wchodź. – wyswobodził się z mojego już lżejszego uścisku i usiadł na łóżku, opierając się o jego ramę, a ja zajęłam miejsce przed nim
Przez dłuższą chwilę siedzieliśmy w kompletnej ciszy. Niech nie myśli, że ja wyjdę z jego pokoju. Teraz się trzyma, ale długo to nie potrwa. Jesteś silny, ale nie wystarczająco. Próbuje mnie nabrać, nie wyjdzie mu to. Opierał się dłońmi o kolana, a głowę miał spuszczoną w dół. Zaczęłam na niego patrzeć, a gdy dokładniej mu się przyjrzałam zauważyłam, że na jego spodniach znajduje się kilka kropelek. Od razu przybliżyłam się do niego i mocno przytuliłam. Słowa były tu zbędne, nic nie pomogą. Nie są w stanie pomóc. Łzy są lekarstwem na wszystko. Wypłaczesz swoje i odrobinę lżej Ci na duszy. James wydawał się być silnym facetem, ale w każdym drzemie malutkie dziecko, które ukazuje się, gdy tracisz ważne dla siebie rzeczy czy osoby i stajesz się bezradny na zło świata. Był sam, mógł liczyć tylko na siebie. Nie miał żadnej bliskiej osoby. Nawet nie wiedziałam czy ktokolwiek mu się podoba, ale to nie zmienia faktu, że nie miał dziewczyny. Miał przyjaciół, a na mnie mógł liczyć zawsze. Nie zostawię go nigdy samego, przyjaciele są dla mnie najważniejsi. Ważniejsi nawet od miłości, bo co z tego, że kochasz i jesteś kochanym, skoro twoja druga połówka Ci nie ufa? Ale z drugiej strony rozumiem Carlosa… Ja cholernie ufałam Chrisowi i jak na tym wyszłam? Najpierw mnie zdradził, a potem… zgwałcił… Czasem zastanawiam się czy miłość nie sprawia samych problemów. To boli, że osoba, którą darzysz tak wielkim uczuciem jak miłość Ci nie ufa, ale czy w tych czasach można ufać tak każdemu? Wyjeżdżasz spełniać swoje marzenia, zostawiasz przez to kochaną osobę, a potem nie masz do czego wracać. Ile par przez coś takiego się rozpadło? Ja wyjechałam, Chris mnie zdradził, a potem wściekł się na moje słowa, że jestem z Carlosem. Broń Boże, nie usprawiedliwiam go! To co mi zrobił, nigdy nie wymarzę z pamięci, ale muszę przejść z tym do porządku dziennego. Co się stało, to się nie odstanie. Nigdy więcej nie chce go spotkać, a będę szczęśliwa. Mam nadzieję, że z Carlitem się uda… Tak, mam nadzieję. Zazdrość i zdrada to najgorsze co może wkraść się do związku. Zdrady nigdy nie wybaczę. Chris się o tym przekonał, ale zbytniej zazdrości też nie. Dojdzie do tego, że nie pozwoli mi się spotykać z żadnym chłopakiem? Kocham go, a nawet bardzo kocham. Chcę, żebyś nam się udało i wierzę to, że tak się stanie. Muszę z nim porozmawiać. Dobrze, że już jutro wracamy do Los Angeles. Nowy Jork to ładne miasto, ale wolę LA mimo wszystko. Kendall miał rację, że odtrącałam Carlos na rzecz Jamesa, ale mimo wszystko z Jamesem zapominałam o wszystkim, ale w końcu muszę wrócić do normalnego życia. Było, minęło. Nigdy nie zapomnę o tym co zrobił, ale czasu nie cofnę. Z moich rozmyślań wyrwał mnie dźwięk telefonu.
- James. – powiedziałam, ale on nie zareagował
Zasnął, a telefon akurat miałam w kieszeni tam gdzie opierał się o mnie James. Delikatnie odchyliłam się do tyłu i wyciągnęłam telefon, a on na szczęście się nie obudził. Niestety jednak nie zdążyłam odebrać telefonu, a dzwonił Kendall. Zdecydował się odezwać do mnie po pięciu dniach, ale dobrze mi to zrobiło, że nakrzyczał na mnie. Zrozumiałam kilka rzeczy. Zaczął dzwonić kolejny raz i od razu odebrałam.
- Katie przepraszam! – powiedział szybko
- Kendall to ja Cię przepraszam. Miałeś rację.
- Aaa… - chyba wmurowały go moje słowa
- Tak Kend. Przepraszam, bardzo przepraszam. Wiesz, że czasami mi odwala.
- Czasami? – tak dziękuje braciszku
- No dobra. Często. – uśmiechnęłam się
- Czyli pomiędzy nami, tak?
- Tak, bliźniaku.
- To się cieszę. A jak się James trzyma? Dawno z nim nie rozmawiałem no, ale wiesz…
- Wiem, wiem. Spokojnie. Staram się bym z nim cały czas. Jako tako się trzyma. Teraz zasnął.
- Kocham Cię, siostra.
- Ja Ciebie też, Kend. Wiesz, co? Ja też robię się śpiąca. Zdrzemnę się.
- Ok. Do zobaczenia. – pożegnaliśmy się i rozłączyłam połączenie
Chciałam zejść z łóżka, ale James strasznie mocno objął mnie w talii. Delikatnie próbowałam go odepchnął, ale nie udało mi się to, więc przekręciłam się wygodniej i zamknęłam oczy, a po chwili już śniłam…
Gdy się obudziłam, nie było przy mnie Jamesa. Kiedy jednak zeszłam na dół, zobaczyłam go w kuchni. Oparłam się o framugę i chwilę przyglądałam mu się. Ucieszył mnie ten widok, bo był troszeczkę weselszy. Nie mówię, że szczerzył się czy coś, ale chyba jednak coś pomogłam. Mam przynajmniej nadzieję. W końcu zauważył, że mu się przyglądam.
- Ciekawy widok? - spytał
- Nie no bardzo. - powiedziałam lekko rozbawiona, a ten uśmiechnął się do mnie
Zjedliśmy wspólnie śniadanie, a potem zebraliśmy się na spacer po Nowym Yorku. Samolot mieliśmy dopiero o szesnastej, więc sporo czasu, a chciałam odciągnąć Jamesa od przeżyć codziennych... Wszystko ładnie pięknie do wtedy, gdy nagle ktoś na nas naskoczył, a po chwili ktoś zatkał mi czymś usta i zobaczyłam ciemność...
Kiedy ocknęłam się, poczułam, że mam skrępowane ręce. Bardzo się przestraszyłam, wokół wszędzie było ciemno.
- James! Jesteś tutaj? - szepnęłam
- Katie w końcu! Myślałem już, że Cię tu nie ma. Wszystko z Tobą w porządku?
- Tak, ale okropnie mi zimno. - po chwili mocno mnie objął, a także rozwiązał mi ręce
- Jak Ci się udało?
- Miałem je lekko związane. Lepiej? - potarł delikatnie moje ramiona
- Tak. - szepnęłam, wtulając się w niego
- Kto i czemu to zrobił. ? - spytałam, szlochając
- Nie wiem, mała. Odkąd się ocknąłem nikogo nie było tutaj. - jak na potwierdzenie jego słów usłyszałam kogoś zbliżającego się do pomieszczenia w którym byliśmy i wchodząc powiedział:
- Wyspaliście się? - i do tego zaśmiał szyderczo, uchylając drzwi, aby wpuścić trochę światła
- Po co nas tu zaciągnęliście?! - krzyknął James i złapał tego faceta, przyduszając go do ściany
- Jak ty?! - spojrzał na ręce chłopaka
- Nawet nie umiecie wiązać supłów. Odpowiedz na moje pytanie.
- Niedługo pewnie tu zawita. Chłopaki! - krzyknął tamten gościu, a po chwili pojawili się kolejni ze skrytymi twarzami. Odciągnęli Jamesa od tego faceta, a potem zaczęli go bić i kopać. Byłam przerażona. Gdy próbowałam mu jakoś pomóc, to nie udało mi się to. Jeden z nich odwrócił się i uderzył mnie, a kiedy próbowałam walczyć dalej, przytrzymał mnie, związali Jamesowi ręce i wyszli zostawiając nas w spokoju. Jak najszybciej podeszłam do Jamesa. Całą twarz miał zakrwawioną, a gdy próbował usiąść, zasyczał.
- Nie ruszaj się lepiej. - odwiązałam mu ręce
Drzwi otworzyły się, ktoś wsunął wodę i z hukiem zamknęły się. W kieszeni bluzy znalazłam chusteczki, które namoczyłam wodą, a potem obmyłam lekko jego twarz.
- Boli Cię coś? - szepnęłam, gdy obmyłam go z krwi
- Jak się ruszam to trochę tak, ale pewnie jedynie obili mi trochę żebra. Spokojnie, przeżyje.
- Ale żarcik. - spojrzałam na niego jak na debila
- Wydostanę nas stąd. Obiecuje. Nie martw się.
- Jak mam się nie martwić, skoro Cię pobili?
- Ale nic poważnego mi się nie stało. Będzie dobrze.
Było dobrze do dnia kolejnego, kiedy pojawił się ich,,szefuńcio''. Oczywiście jak się zjawili u nas, James zaczął do nich startować. Po raz kolejny go pobili, a i ja wyszłam z tego nie za fajnie. Teraz także skopali i mnie. Okropnie zaczął boleć mnie brzuch, a wtedy jeszcze na domiar złego przez drzwi wszedł Chris.
- To ty, sukinsynie! - krzyknął James, a wszystkie wspomnienia wraz z bólem ujawniły się u mnie w postaci łez
- Katie! - krzyknęli oboje i ruszyli w moją stronę
- Łapy precz od niej! - James odepchnął go ode mnie, a ja trzymałam się za brzuch. Nie wiedziałam co się dzieje i dlaczego tak piekielnie boli.
- Skarbie, co z Tobą? - szepnął
- Boli...
- Kretynie, zadzwoń na pogotowie! Zrobiłbyś w końcu coś pożytecznego oprócz szukania odwetu! - krzyknął na niego wściekły, a Chris wyciągnął telefon i zadzwonił...
James
Bałem się o Katie. Wiedziałem, że ci faceci delikatni nie są, ale myślałem, że kobiecie nic nie zrobią. Do tego to jest sprawka Chrisa. Chciał odegrać się na mnie, ale po co mieszał w to swoją jeszcze niedawno narzeczoną? Zabrałem się z Katie karetką, a co zrobili tamci ,,gangsterzy'' nie miałem pojęcia. W ogóle mnie nie obchodzą. Chce tylko, żeby z Katie było wszystko w porządku. W szpitalu nie wiedziałem co się z nią dzieje, a do tego pielęgniarka dobrała się do mnie, opatrzyła i musiałem pójść jeszcze na prześwietlenie, a do tego zostaje w szpitalu. Po prostu cieszę się jak głupek. Hura, zostaje w szpitalu! :/ Ciągle nie wiedziałem co z Katie. Żadna z pielęgniarek nic nie wiedziała, nic nie mogłem się dowiedzieć, a do tego dostaje ochrzan, że wychodzę z łóżka, a powinienem się oszczędzać. Mam się nie martwić, skoro nie wiem co się dzieje z osobą w której jestem zakochany i wiem, że coś było nie tak. Coś bardzo nie tak. Dopiero około 20 pojawiła się u mnie pielęgniarka z wieścią, że Katie jest już na sali. Od razu tam poszedłem, choć siostra była na mnie zła. Była jeszcze pod narkozą i spała. Żałowałem, że nie mogę tam być przy niej. Gdy lekarz wyszedł od niej od razu zacząłem wypytywać go o nią.
- Panie doktorze i co jest jest?
- Teraz wszystko w porządku. Ma poobijane żebra, ale nic groźnego jej nie jest. Podczas operacji wynikły pewne komplikacje, robiliśmy co mogliśmy, ale niestety musieliśmy to zrobić...
- Że słucham? Jakie komplikacje? Co się stało?!
- Tak w ogóle to im pan dla niej jest?
- Bardzo bliskim przyjacielem.
- Ale nikim z rodziny. Za dużo już powiedziałem. Jeśli panna Schmidt pozwoli, aby pan się dowiedział to wtedy tak. Teraz niech pan zmyka do łóżka i odpoczywa. - minął mnie i poszedł w swoją stronę, a mnie zostawił martwiącego się co się wydarzyło i czy jest to bardzo poważne. Ile razy jeszcze Chris skrzywdzi ją? Nie wystarczy mu już to co jej zrobił? Niech da jej spokój, a jeśli nie, to popamięta mnie po raz kolejny. Myśli, że wystraszę się tym, że porwał mnie i pobił? Marz sobie dalej człowieku. Przegrabiłeś sobie u mnie, a jeśli zrobiłeś Katie coś, coś strasznego to...
Cały czas dręczyłem się myślami co jej się stało. Bardzo mało spałem, a z samego rana, skierowałem się do niej. Jeszcze spała, a więc przysiadłem się obok jej łózka i spojrzałem na nią. O wiele lepiej było patrzeć na jej twarz, która miała już z powrotem kolorki, a nie była cała blada. Siedziałem u niej, aż się obudziła. Delikatnie uśmiechnęła się do mnie.
- Jak się czujesz? - spytałem zmartwiony
- Już lepiej. - rozejrzała się po sali
- Czemu mam kroplówkę?
- Nie wiem dokładnie. Miałaś operację, a lekarz nie chciał mi nic powiedzieć.
- Coś złego? - przestraszyła się
- Nie mam pojęcia.
Nagle do sali wszedł Chris...
------------------------------------------------------------
Tutaj też krótki, ale obiecałam sobie, że dziś dodam na każdy blog :) Niestety tutaj nie byłam, aż od 27 kwietnia i jestem mi z tym potwornie źle... Strasznie opuściłam każdy z moich blogów... Przepraszam! I dedykuje ten rozdział każdemu z moich czytelników :) Uwielbiam Was <3
Dzisiaj odbył się pogrzeb rodziców Jamesa. Gdy ktoś nas spotykał od razu kondolencje, a James za dobrze tego nie znosił… Nie dziwię mu się. Został sam, nie miał rodzeństwa, ani dziadków. Wszystko było na jego głowie, nikt z rodziny nie zainteresował się czy nie potrzebuje pomocy, a dwójka przyjaciół nie dzwoniła. Carlos i Kendall byli wściekli z tego co mówił nam Logan. Gratuluje Jamesowi, że ani jedna łza nie uwolniła mu się spod powiek. Świetnie mu się to udało. Dobrze odgrywał swoją rolę, ale widziałam, że cierpi. W domu już było co innego. Każdego dnia słyszałam jak płacze, ale zamykał drzwi do swojego pokoju na klucz i nigdy nie udało mi się tam dostać do niego. Po pogrzebie wpakowałam się do jego pokoju zaraz za nim.
- Chce zostać sam. – spojrzał na mnie smutno
- A ja pójdę do pokoju i będę słuchać jak płaczesz. Nie ma mowy. Nie potrafię tego zignorować. – przytuliłam go mocno. Na początku chciał mnie delikatnie odepchnąć, potem trochę mocniej, ale nie puszczę.
- Znasz mnie, jestem uparta.
- Oh… No wchodź. – wyswobodził się z mojego już lżejszego uścisku i usiadł na łóżku, opierając się o jego ramę, a ja zajęłam miejsce przed nim
Przez dłuższą chwilę siedzieliśmy w kompletnej ciszy. Niech nie myśli, że ja wyjdę z jego pokoju. Teraz się trzyma, ale długo to nie potrwa. Jesteś silny, ale nie wystarczająco. Próbuje mnie nabrać, nie wyjdzie mu to. Opierał się dłońmi o kolana, a głowę miał spuszczoną w dół. Zaczęłam na niego patrzeć, a gdy dokładniej mu się przyjrzałam zauważyłam, że na jego spodniach znajduje się kilka kropelek. Od razu przybliżyłam się do niego i mocno przytuliłam. Słowa były tu zbędne, nic nie pomogą. Nie są w stanie pomóc. Łzy są lekarstwem na wszystko. Wypłaczesz swoje i odrobinę lżej Ci na duszy. James wydawał się być silnym facetem, ale w każdym drzemie malutkie dziecko, które ukazuje się, gdy tracisz ważne dla siebie rzeczy czy osoby i stajesz się bezradny na zło świata. Był sam, mógł liczyć tylko na siebie. Nie miał żadnej bliskiej osoby. Nawet nie wiedziałam czy ktokolwiek mu się podoba, ale to nie zmienia faktu, że nie miał dziewczyny. Miał przyjaciół, a na mnie mógł liczyć zawsze. Nie zostawię go nigdy samego, przyjaciele są dla mnie najważniejsi. Ważniejsi nawet od miłości, bo co z tego, że kochasz i jesteś kochanym, skoro twoja druga połówka Ci nie ufa? Ale z drugiej strony rozumiem Carlosa… Ja cholernie ufałam Chrisowi i jak na tym wyszłam? Najpierw mnie zdradził, a potem… zgwałcił… Czasem zastanawiam się czy miłość nie sprawia samych problemów. To boli, że osoba, którą darzysz tak wielkim uczuciem jak miłość Ci nie ufa, ale czy w tych czasach można ufać tak każdemu? Wyjeżdżasz spełniać swoje marzenia, zostawiasz przez to kochaną osobę, a potem nie masz do czego wracać. Ile par przez coś takiego się rozpadło? Ja wyjechałam, Chris mnie zdradził, a potem wściekł się na moje słowa, że jestem z Carlosem. Broń Boże, nie usprawiedliwiam go! To co mi zrobił, nigdy nie wymarzę z pamięci, ale muszę przejść z tym do porządku dziennego. Co się stało, to się nie odstanie. Nigdy więcej nie chce go spotkać, a będę szczęśliwa. Mam nadzieję, że z Carlitem się uda… Tak, mam nadzieję. Zazdrość i zdrada to najgorsze co może wkraść się do związku. Zdrady nigdy nie wybaczę. Chris się o tym przekonał, ale zbytniej zazdrości też nie. Dojdzie do tego, że nie pozwoli mi się spotykać z żadnym chłopakiem? Kocham go, a nawet bardzo kocham. Chcę, żebyś nam się udało i wierzę to, że tak się stanie. Muszę z nim porozmawiać. Dobrze, że już jutro wracamy do Los Angeles. Nowy Jork to ładne miasto, ale wolę LA mimo wszystko. Kendall miał rację, że odtrącałam Carlos na rzecz Jamesa, ale mimo wszystko z Jamesem zapominałam o wszystkim, ale w końcu muszę wrócić do normalnego życia. Było, minęło. Nigdy nie zapomnę o tym co zrobił, ale czasu nie cofnę. Z moich rozmyślań wyrwał mnie dźwięk telefonu.
- James. – powiedziałam, ale on nie zareagował
Zasnął, a telefon akurat miałam w kieszeni tam gdzie opierał się o mnie James. Delikatnie odchyliłam się do tyłu i wyciągnęłam telefon, a on na szczęście się nie obudził. Niestety jednak nie zdążyłam odebrać telefonu, a dzwonił Kendall. Zdecydował się odezwać do mnie po pięciu dniach, ale dobrze mi to zrobiło, że nakrzyczał na mnie. Zrozumiałam kilka rzeczy. Zaczął dzwonić kolejny raz i od razu odebrałam.
- Katie przepraszam! – powiedział szybko
- Kendall to ja Cię przepraszam. Miałeś rację.
- Aaa… - chyba wmurowały go moje słowa
- Tak Kend. Przepraszam, bardzo przepraszam. Wiesz, że czasami mi odwala.
- Czasami? – tak dziękuje braciszku
- No dobra. Często. – uśmiechnęłam się
- Czyli pomiędzy nami, tak?
- Tak, bliźniaku.
- To się cieszę. A jak się James trzyma? Dawno z nim nie rozmawiałem no, ale wiesz…
- Wiem, wiem. Spokojnie. Staram się bym z nim cały czas. Jako tako się trzyma. Teraz zasnął.
- Kocham Cię, siostra.
- Ja Ciebie też, Kend. Wiesz, co? Ja też robię się śpiąca. Zdrzemnę się.
- Ok. Do zobaczenia. – pożegnaliśmy się i rozłączyłam połączenie
Chciałam zejść z łóżka, ale James strasznie mocno objął mnie w talii. Delikatnie próbowałam go odepchnął, ale nie udało mi się to, więc przekręciłam się wygodniej i zamknęłam oczy, a po chwili już śniłam…
Gdy się obudziłam, nie było przy mnie Jamesa. Kiedy jednak zeszłam na dół, zobaczyłam go w kuchni. Oparłam się o framugę i chwilę przyglądałam mu się. Ucieszył mnie ten widok, bo był troszeczkę weselszy. Nie mówię, że szczerzył się czy coś, ale chyba jednak coś pomogłam. Mam przynajmniej nadzieję. W końcu zauważył, że mu się przyglądam.
- Ciekawy widok? - spytał
- Nie no bardzo. - powiedziałam lekko rozbawiona, a ten uśmiechnął się do mnie
Zjedliśmy wspólnie śniadanie, a potem zebraliśmy się na spacer po Nowym Yorku. Samolot mieliśmy dopiero o szesnastej, więc sporo czasu, a chciałam odciągnąć Jamesa od przeżyć codziennych... Wszystko ładnie pięknie do wtedy, gdy nagle ktoś na nas naskoczył, a po chwili ktoś zatkał mi czymś usta i zobaczyłam ciemność...
Kiedy ocknęłam się, poczułam, że mam skrępowane ręce. Bardzo się przestraszyłam, wokół wszędzie było ciemno.
- James! Jesteś tutaj? - szepnęłam
- Katie w końcu! Myślałem już, że Cię tu nie ma. Wszystko z Tobą w porządku?
- Tak, ale okropnie mi zimno. - po chwili mocno mnie objął, a także rozwiązał mi ręce
- Jak Ci się udało?
- Miałem je lekko związane. Lepiej? - potarł delikatnie moje ramiona
- Tak. - szepnęłam, wtulając się w niego
- Kto i czemu to zrobił. ? - spytałam, szlochając
- Nie wiem, mała. Odkąd się ocknąłem nikogo nie było tutaj. - jak na potwierdzenie jego słów usłyszałam kogoś zbliżającego się do pomieszczenia w którym byliśmy i wchodząc powiedział:
- Wyspaliście się? - i do tego zaśmiał szyderczo, uchylając drzwi, aby wpuścić trochę światła
- Po co nas tu zaciągnęliście?! - krzyknął James i złapał tego faceta, przyduszając go do ściany
- Jak ty?! - spojrzał na ręce chłopaka
- Nawet nie umiecie wiązać supłów. Odpowiedz na moje pytanie.
- Niedługo pewnie tu zawita. Chłopaki! - krzyknął tamten gościu, a po chwili pojawili się kolejni ze skrytymi twarzami. Odciągnęli Jamesa od tego faceta, a potem zaczęli go bić i kopać. Byłam przerażona. Gdy próbowałam mu jakoś pomóc, to nie udało mi się to. Jeden z nich odwrócił się i uderzył mnie, a kiedy próbowałam walczyć dalej, przytrzymał mnie, związali Jamesowi ręce i wyszli zostawiając nas w spokoju. Jak najszybciej podeszłam do Jamesa. Całą twarz miał zakrwawioną, a gdy próbował usiąść, zasyczał.
- Nie ruszaj się lepiej. - odwiązałam mu ręce
Drzwi otworzyły się, ktoś wsunął wodę i z hukiem zamknęły się. W kieszeni bluzy znalazłam chusteczki, które namoczyłam wodą, a potem obmyłam lekko jego twarz.
- Boli Cię coś? - szepnęłam, gdy obmyłam go z krwi
- Jak się ruszam to trochę tak, ale pewnie jedynie obili mi trochę żebra. Spokojnie, przeżyje.
- Ale żarcik. - spojrzałam na niego jak na debila
- Wydostanę nas stąd. Obiecuje. Nie martw się.
- Jak mam się nie martwić, skoro Cię pobili?
- Ale nic poważnego mi się nie stało. Będzie dobrze.
Było dobrze do dnia kolejnego, kiedy pojawił się ich,,szefuńcio''. Oczywiście jak się zjawili u nas, James zaczął do nich startować. Po raz kolejny go pobili, a i ja wyszłam z tego nie za fajnie. Teraz także skopali i mnie. Okropnie zaczął boleć mnie brzuch, a wtedy jeszcze na domiar złego przez drzwi wszedł Chris.
- To ty, sukinsynie! - krzyknął James, a wszystkie wspomnienia wraz z bólem ujawniły się u mnie w postaci łez
- Katie! - krzyknęli oboje i ruszyli w moją stronę
- Łapy precz od niej! - James odepchnął go ode mnie, a ja trzymałam się za brzuch. Nie wiedziałam co się dzieje i dlaczego tak piekielnie boli.
- Skarbie, co z Tobą? - szepnął
- Boli...
- Kretynie, zadzwoń na pogotowie! Zrobiłbyś w końcu coś pożytecznego oprócz szukania odwetu! - krzyknął na niego wściekły, a Chris wyciągnął telefon i zadzwonił...
James
Bałem się o Katie. Wiedziałem, że ci faceci delikatni nie są, ale myślałem, że kobiecie nic nie zrobią. Do tego to jest sprawka Chrisa. Chciał odegrać się na mnie, ale po co mieszał w to swoją jeszcze niedawno narzeczoną? Zabrałem się z Katie karetką, a co zrobili tamci ,,gangsterzy'' nie miałem pojęcia. W ogóle mnie nie obchodzą. Chce tylko, żeby z Katie było wszystko w porządku. W szpitalu nie wiedziałem co się z nią dzieje, a do tego pielęgniarka dobrała się do mnie, opatrzyła i musiałem pójść jeszcze na prześwietlenie, a do tego zostaje w szpitalu. Po prostu cieszę się jak głupek. Hura, zostaje w szpitalu! :/ Ciągle nie wiedziałem co z Katie. Żadna z pielęgniarek nic nie wiedziała, nic nie mogłem się dowiedzieć, a do tego dostaje ochrzan, że wychodzę z łóżka, a powinienem się oszczędzać. Mam się nie martwić, skoro nie wiem co się dzieje z osobą w której jestem zakochany i wiem, że coś było nie tak. Coś bardzo nie tak. Dopiero około 20 pojawiła się u mnie pielęgniarka z wieścią, że Katie jest już na sali. Od razu tam poszedłem, choć siostra była na mnie zła. Była jeszcze pod narkozą i spała. Żałowałem, że nie mogę tam być przy niej. Gdy lekarz wyszedł od niej od razu zacząłem wypytywać go o nią.
- Panie doktorze i co jest jest?
- Teraz wszystko w porządku. Ma poobijane żebra, ale nic groźnego jej nie jest. Podczas operacji wynikły pewne komplikacje, robiliśmy co mogliśmy, ale niestety musieliśmy to zrobić...
- Że słucham? Jakie komplikacje? Co się stało?!
- Tak w ogóle to im pan dla niej jest?
- Bardzo bliskim przyjacielem.
- Ale nikim z rodziny. Za dużo już powiedziałem. Jeśli panna Schmidt pozwoli, aby pan się dowiedział to wtedy tak. Teraz niech pan zmyka do łóżka i odpoczywa. - minął mnie i poszedł w swoją stronę, a mnie zostawił martwiącego się co się wydarzyło i czy jest to bardzo poważne. Ile razy jeszcze Chris skrzywdzi ją? Nie wystarczy mu już to co jej zrobił? Niech da jej spokój, a jeśli nie, to popamięta mnie po raz kolejny. Myśli, że wystraszę się tym, że porwał mnie i pobił? Marz sobie dalej człowieku. Przegrabiłeś sobie u mnie, a jeśli zrobiłeś Katie coś, coś strasznego to...
Cały czas dręczyłem się myślami co jej się stało. Bardzo mało spałem, a z samego rana, skierowałem się do niej. Jeszcze spała, a więc przysiadłem się obok jej łózka i spojrzałem na nią. O wiele lepiej było patrzeć na jej twarz, która miała już z powrotem kolorki, a nie była cała blada. Siedziałem u niej, aż się obudziła. Delikatnie uśmiechnęła się do mnie.
- Jak się czujesz? - spytałem zmartwiony
- Już lepiej. - rozejrzała się po sali
- Czemu mam kroplówkę?
- Nie wiem dokładnie. Miałaś operację, a lekarz nie chciał mi nic powiedzieć.
- Coś złego? - przestraszyła się
- Nie mam pojęcia.
Nagle do sali wszedł Chris...
------------------------------------------------------------
Tutaj też krótki, ale obiecałam sobie, że dziś dodam na każdy blog :) Niestety tutaj nie byłam, aż od 27 kwietnia i jestem mi z tym potwornie źle... Strasznie opuściłam każdy z moich blogów... Przepraszam! I dedykuje ten rozdział każdemu z moich czytelników :) Uwielbiam Was <3
notka 32
Zobaczyłam, że James wrócił z kuchni i
chciałam wyłączyć telewizor, ale wypadł mi z trzęsącej się
ręki, więc ruszyłam szybko do niego, ale nie zdążyłam. Przeczytał to, a wtedy
się go przestraszyłam. Zaczął rozrzucać wszystko po podłodze, rzucił butelką
soku, która się stłukła. Patrzyłam na niego przerażona. Przypomniał mi Chrisa…
Był wściekły.
-
Ja..mes… - wyjąkałam cicho i zaczęłam odsuwać się do ściany, a on opadł
bezsilny na kanapę, a ja skuliłam się pod ścianą. Wszystkie wspomnienia wróciły…
Zawzięta twarz Chrisa… Teraz obawiałam się Jamesa i tego jaki był przed chwilą.
Mimo, że nie chciałam, zaczęłam szlochać.
-
Katie… - szepnął
-
Katie przepraszam. – podszedł do mnie
-
Strasznie Cię przepraszam. – podniosłam wzrok i spojrzałam na niego, a
zobaczyłam, że ma zaszklone oczy
-
Przypomniałem Ci Chrisa, tak? – kucnął, a ja pokiwałam głową
- Ja…
Ja… Nie mogę dopuścić do siebie tych myśli.
-
James, przecież to nie mus być prawda. Telewizja kłamie często kłamie. Nie mogą
mieć pewności. Spokojnie.
-
Gdyby to nie była prawda, nie pisali by tego.
- Na
pewno to nie oni. – przytuliłam go mocno, ale zadrżałam, gdy on mnie objął,
lecz nie odsunęłam się od niego. Wiedziałam, że potrzebuje bliskości. Ja nie
zniosłabym takiej myśli. Gdy zadzwonił telefon oboje wzdrygnęliśmy się,
ponieważ wokół nas była kompletna cisza. Byliśmy sami i przytulaliśmy się do
siebie.
-
Nie znam tego numeru. – drżącą ręką odebrał telefon. Z każdą sekundą jego twarz
ukazywała coraz większy smutek. Przecież
to nie może być prawda, to nie jest prawda do cholery! Nie! Modliłam się w duchu, żeby to nie był telefon
ze szpitala, ani żadnego innego podobnego miejsca. Ale myliłam się. James
rozłączył się i szepnął:
- To
ze szpitala. Moi rodzice nie żyją. – po policzkach popłynęły mu łzy, a ja nie
mogłam na to patrzeć. Jego rodzice byli bardzo miłymi ludźmi. Byli szczęśliwymi
ludźmi, kochali siebie i byli dumni, że ich syn spełnił swoje marzenia.
-
James spokojnie. Nie powiem, że wszystko będzie dobrze, ale spokojnie. –
szepnęłam mu do ucha
- Muszę
się wszystkim zająć. Muszę pojechać do domu, żeby przygotować po… - przerwał, bo nie był w stanie dalej mówić
-
Spokojnie, jadę z Tobą.
-
Katie, nie musisz.
-
Muszę. Nie zostawię Cię samego.
-
Dziękuję. – zobaczyłam na jego ustach leciutki uśmiech, ale oczy wyrażały
wszystko
-
Pomogę Ci ze wszystkim. – starłam łzy z jego policzków i uśmiechnęłam się lekko
Wtedy
stało się coś czego nigdy bym sobie nie wyobraziła. Chłopcy wrócili z planu, a
gdy spojrzałam na mojego chłopaka, zobaczyłam, że jest wściekły. Zaczął
krzyczeć, że co to w ogóle ma znaczyć, że całowałam się właśnie z Jamesem i
tylko dlatego zostałam w domu, abyśmy mogli spędzić razem czas, a gdy któreś z
nas chciało mu to wytłumaczyć no to nie miało jak. Nie pozwalał nam na to.
-
Moi rodzice nie żyją. – powiedział, gdy Carlos na chwilę przestał krzyczeć, a
ja wkurzona na krzykacza, pociągnęłam Jamesa na górę, a tamten niech się
ogarnie
-
Idziemy się pakować. – powiedziałam, gdy byliśmy już przy swoich pokojach
-
Katie lepiej pojadę sam, bo Carlos będzie wściekły.
-
James… - podeszłam do niego i ujęłam jego twarz w dłonie – Nie zostawię Cię
samego. Carlos nie ma prawa mną rządzić, a skoro nie ma do mnie zaufania to
jego problem. Jak się sama spakuje to przyjdę do Ciebie, ok.?
- Dobrze.
– powiedział smutno i wszedł do pokoju
Sama
zrobiłam to samo i od razu wzięłam się za pakowanie ciuchów. Nie mogłam
zrozumieć jak Carlos mógł pomyśleć, że łączy mnie coś z jego, a także moim
przyjacielem. Kocham jego, a nie kogoś innego. Po chwili pojawił się u mnie
Kendall i zaczął wyrzucać mi, że nie mam się co dziwić, że Carlos jest
zazdrosny, skoro cały czas omijam go szerokim łukiem i nie chce przebywać z nim
sam na sam. Przyczepił się też, że większość czasu spędzam z Jamesem, ale czy
to moja wina, że przy nim zapominam o Chrisie? Gdy myślę o moim chłopaku boję się,
że będzie oczekiwał ode mnie coś czego na razie nie jestem w stanie zrobić.
Trudno jest mi się przytulić do któregoś z nich, a Carlos skoro jest moim
chłopakiem będzie liczył na coś więcej. Całowanie, a nawet i krok dalej. W tej
chwili brzydzę się bliskości… Oczywiście pokłóciłam się z kochanym braciszkiem,
a gdy wyszedł dokończyłam się pakować. Potem poszłam do Jamesa i już zza drzwi
usłyszałam, że płacze. Weszłam do jego pokoju i od razu go przytuliłam.
Pomogłam mu się spakować i jeszcze próbował się ze mną sprzeczać, żebym nie
jechała, bo będzie większa awantura, ale postawiłam na swoim. Bilety po chwili
były zamówione. Trzeba było jeszcze porozmawiać z Markiem. Zrobiłam to za
Jamesa, bo wiedział, że nie będzie w stanie o tym mówić. Po rozmowie wyszło na
to, że chłopaki nie przyjadą. Zaczęli dopiero kręcić drugi sezon i już braliby
wolne. Jamesowi musieli dać w końcu to jego rodzice zginęli… Sceny z nim
nakręcą po powrocie, a jak nie, to dubler. Na lotnisko odjechaliśmy taksówką. Byłam
wściekła na Carlos i Kendalla. Na Kendalla za to, że zawsze musi mieć rację i
lubi się kłócić. Od jego wyjazdu z domu do Los Angeles cholernie się zmienił.
Wściekał się na mnie, a zaczęło się od tego jak zataił przede mną, że wyjeżdża,
aby grać w zespole. Carlos też się zmienił, przestał mi nie ufać, a kiedyś
mówił, że zaczeka tyle ile będzie trzeba… Dziwi mi się, że ,,obawiam się’’ go? Jest
moim chłopakiem i trudno jest mi się do niego zbliżyć. Od tego dnia… Minęło nie
wiele ponad miesiąc. To wszystko tak cholernie boli… A o Jamesa nie musi być
zazdrosny, przecież oboje jesteśmy dla siebie tylko przyjaciółmi. Przyjaciół
nie zostawia się w tak ciężkich chwilach…
------------------------------------------------------------------
Przepraszam!
Nie było mnie, aż trzy tygodnie :( Egzaminy napisane, teraz dużo
wolnego to postaram się na nadrobić moją nieobecność :) Ale nie
obiecuję, bo nie chce wyjść na kłamczuchę :) Mam nadzieję, że się
podobało i liczę na komentarze :)
notka 31
-
Ale w policzek. – musnął go, a mnie przeszedł dreszcz
-
Jesteś głupi! – zaśmiałam się, uderzając go
-
Ale ja to wiem. – uśmiechnął się
-
Dzięki. – przytuliłam go mocno
-
Katie zawsze możesz na mnie liczyć. – szepnął mi do ucha
-
Wiem, Ty na mnie też. – odsunęłam się od niego z uśmiechem na ustach
Nie
ma to jak fart. Zaczął padać deszcz. James wstał, a ja zapomniałam o kostce i
gdy wstałam od razu upadłam na ławkę.
-
Co jest? – przestraszył się James
-
Skręciłam kostkę.
-
Co za sierota z Ciebie. – zachichotał i wziął mnie na ręce mimo, że się
upierałam, choć gdy doszliśmy do domu oboje byliśmy mokrzy
Gdy
tylko weszliśmy do domu, chłopaki spojrzeli na nas przerażeni, Carlos od razu
chciał ją przejąć, ale ona mocniej mnie ścisnęła.
-
Czekaj, chyba mogę ją posadzić. – powiedziałem i posadziłem ją na fotelu
-
Co się stało, kochanie? – zaraz przy niej klęknął
-
Nic. – odpowiedziała oschło i chciała wstać, ale od razu się skrzywiła i usiadła z powrotem
-
Skręciła kostkę. – gdy to powiedziałem spojrzała na mnie wrogo, a Logan zaraz
pojawił się z jakąś maścią i bandażem, a po chwili miała już ją owiniętą. Kiedy
Carlos chciał ją zanieść do pokoju od razu odtrąciła jego dłonie
-
Nawet mnie nie dotykaj.
-
Ale Katie, nie wkurzaj się. – powiedział Kendall
-
Oboje się do mnie nie odzywajcie. – powoli wstała, ale jednak idąc krzywiła się
-
Na mnie też jesteś wkurzona? – spytał Logi
-
Nie, a co? – przystanęła i spojrzała na niego
-
Nic. – wziął ją na ręce i zaniósł na górę
-
O co się na was wkurza? – spytałem jej chłopaka i brata
Opowiedzieli
o tym jak wpadła na ich pokoju i wykrzyczała im, że to ich wina, a w zasadzie
to nakrzyczała na Kendalla. W sumie nic by się nie stało jakbyśmy jej
powiedzieli o Chrisie. I tak nie wiedziała kto to, to tak bardzo nie bolałaby
jej ta zdrada. Skrzywdził ją raz, a teraz kolejny… Do cholery nie mogłem
darować sobie tego, że nie było nas tu i tyle czasu była sama.
Odniosłem
Katie na górę, a tam od razu ułożyłem ją na łóżku.
-
Opiekujecie się mną jak dzieckiem. – założyła ręce
-
Ej mam dorosłe dziecko. Podoba mi się to. Żadnych płaczów, ani nic. – wyszczerzyłem
się
-
Nie no ja się stąd wyprowadzam. – zaśmiała się
-
Zostawisz nas? – zrobiłem smutną minkę
-
Nie mam zamiaru. Wszystkich was uwielbiam. – przyciągnęła mnie do siebie i
długo nie wypuszczała z ramion. Oby tylko James czy Carlos tu nie wpadli, bo
zaczną być zazdrośni. Bez powodu, ponieważ w moim sercu od dawna zakodowana
jest miłość do tej jedynej…
-
Hej, posmutniałeś. Co się stało? – odsunęła mnie od siebie
-
Co? Wcale nie. – próbowałem się uśmiechnąć
-
Kłamiesz, ale wiedz, że jeśli chcesz pogadać, wal do mnie o każdej porze dnia i
nocy.
-
Dzięki. – uśmiechnąłem się już szczerze
Kolejnych
kilkanaście dni chłopcy spędzili na planie. Nie pozwolili pozostawać Katie
samej w domu, a ona chętnie na to przystawała, aby jeździć z nimi do studia,
choć nie odważyła się zagrać. Starała się zachowywać normalnie, lecz nigdy nie
dopuściła do tego, aby pozostać sama z Carlosem. Obawiała się go, ale on
czekał. Cierpliwie czekał, bo ją kochał. Jednak pewnego dnia okazał swoją
zazdrość o nią…
Dzisiaj
nie miałam najmniejszej ochoty ruszać się z domu. Rano około 9 pojawił się u
mnie w pokoju Kendall.
-
James zostaje w domu, bo się chyba przeziębił. Jedziesz z nami czy zostajesz? –
spytał
-
A ja mam dziś lenia i wolę zostać. Przy okazji zaopiekuje się chorowitkiem.
-
No dobra. Trzymaj się siostrzyczko.- pocałował mnie w czoło
-
Miłej pracy. – uśmiechnęłam się
-
Miłego dnia. – odwzajemnił gest i wyszedł
Po
chwili usłyszałam jak odjeżdżają spod domu. Ja poleżałam jeszcze trochę w łóżku
, ale w końcu mój brzuch domagał się jedzenia, więc zarzuciłam szlafrok i
zeszłam na dół. Zastałam w salonie Jamesa, który wylegiwał się pod kołdrą,
przed telewizorem.
-
Tak to się choruje? – spytałam stając przed pudłem, w które zapatrzony był
James
-
Tak. – uśmiechnął się i kichnął
-
Sierota się przeziębił. Zaraz Ci zrobię herbaty. – ruszyłam do kuchni
-
Nie musisz.
-
I tak sobie robię.
-
A to dziękuję.
Zagotowałam
wodę, zrobiłam kanapki i wróciłam do salonu. Postawiłam wszystkie rzeczy na
stoliku, który stał przed kanapą i wpakowałam się Jamesowi pod kołdrę. Zaczął
się wiercić, żeby się ułożyć, ale spadł z łóżka jak jakaś dżdżownica w tej
kołdrze, a ja zaczęłam się śmiać.
-
No bardzo śmieszne. – wpełzł na łóżko i okrył mnie także kołdrą
-
A teraz wcinamy. – powiedziałam i wzięłam kanapkę, którą podsunęłam do ust
Jamesowi, który ugryzł ją, ale ręce trzymał pod okryciem
-
No chyba śnisz, że będę Cię karmić. – zmierzyłam go wzrokiem, a ten uniósł
brwi, a potem zrobił minę szczeniaczka
-
Masz farta, że mam serducho i jesteś chory. – uśmiechnął się i nie obyło się bez
tego, że go upaćkałam serkiem z którym zrobiłam kanapki. Ja się z tego śmiałam,
ale on nie wiedział o co chodzi.
-
Z tego się tak śmiejesz? – spytał w końcu
-
Eee z niczego. – napisałam się herbaty, a ten wytarł usta i zauważył powód
mojego śmiania
-
No dzięki. – zaczął wycierać usta
-
A proszę. – wyszczerzyłam się
Przez
kolejne kilka godzin wgapialiśmy się w telewizor, dokuczając sobie nawzajem.
Kiedy James poszedł po coś do picia, ja latałam sobie po kanałach, gdy nagle
zobaczyłam na kanale informacyjnym napis:
WYPADEK RODZICÓW ZNANEJ GWIAZDY
Zaczęłam
czytać, a po chwili w moich oczach zebrały się łzy, a także przerażenie.
Przecież to nie jest realne. Skąd oni mogą mieć pewność, że to na pewno ci
rodzice?! To tylko przypuszczenia…. To muszą być przypuszczenia…
--------------------------------------------------------------------
Zostawiam
w tajemnicy do następnego rozdziału kogo rodzice zginęli :) A wy
których rodziców obstawiacie? ;) A co do Jamesa, to to tylko taki
niewinny żarcik był, a wy już, że Katie z Jamesem się będzie całować ;)
Zaufania trochę ;) A, że to ostatnia notka przed świętami, więc życzę
Wam wszystkim wesołych świąt, mokrego dyngusa i miłej rodzinnej
atmosfery :)
notka 30
Oczętami Jamesa
-
Katie mogę? – zapukałem
-
Wejdź. – wszedłem od razu i stała przy szafie
-
Tylko mi nigdzie nie siadaj.
-
Co? Czemu?
- A
jak Ty wyglądasz? – spojrzałem na siebie
- No
fakt. Zaraz wrócę przebrany.
-
Ok, ale zapukaj, bo będę się przebierać.
- A
to z chęcią wejdę. - rzuciła we mnie
koszulką
-
Nie waż się.
-
Zobaczymy. – wyszczerzyłem się i poszedłem się przebrać, a spotkaliśmy się przy
łazience
-
Eee no i nie zdążyłem. – ubrania reszty już leżały w łazience
- A
teraz idziemy pogadać. – wziąłem ją za dłoń i zaprowadziłem do jej pokoju
-
Nie chce gadać o tym co działo się w kuchni.
- Na
pewno?
-
Tak James. Nie chce gadać o czym co przypomina mi tego dupka.
- No
dobra. – gdy chciałem usiąść na łóżku, zjechałem razem z kołdrą, a Katie za mną
-
James. – zaśmiała się cicho, leżąc na mnie
-
Złaź. – zaśmiałem się
- O
nie. Pożałujesz tego sosu. – zaczęła mnie łaskotać
-
Katie jest dzieckiem szatana. – zaśmiałem się
- Że
co? – spojrzała na mnie zła
- No
to. – uśmiechnąłem się i zaczęła mnie bić
- Ej
no mówię tylko prawdę! – zacząłem się
bronić
- Co
wy tak krzyczycie? – zaśmiał się Logan wchodząc do pokoju
- O
Katie. Bardzo dobrze. – poparł ją
- No
wiesz co łajzo?! – zaśmiałem się i złapałem jej dłonie
- I
co teraz? – wyszczerzyłem się
- To.
– nogą lekko przycisnęła moją męskość
- A
to jest chwyt. – śmiał się z nas Logan i usiadł pod ścianą
-
Byś pomógł. – chciałem się wyśliznąć, ale mocniej mnie przecisnęła
-
Katie nie pozwalaj sobie za dużo. – zaśmiałem się
-
Przepraszam, że przerywam, ale może wyjdę, co?- zaśmiał się Logi
-
Stul pysk. – powiedziałem z Katie i odchyliła się lekko biorąc z łóżka poduszkę
i rzucając w niego
- A
mam zakryć tym oczy. – zaśmiał się i oboje spojrzeliśmy na niego z mordem w
oczach
-
Ten jest idiotą i ten. – uderzyła mnie
-
Ej! – przekręciłem ją i znalazłem się nad nią, łaskocząc ją
-
James! – śmiała się, a Logan złapał mnie i zrzucił z niej
-
Logan! – zaśmiałem się lądując na podłodze
-
Pff. – wystawił mi język, a Katie go
podcięła i wylądował razem z nami na podłodze
-
Łajzo Ty. – przeszedł na nią i zaczął łaskotać
-
Przestań! – śmiała się
-
Dobra ja tak wredny jak James nie będę. – odsunął się od niej
-
Sam jesteś wredny. – zaśmiałem i uderzyłem go, a potem zaczęliśmy turlać się po
podłodze
-
Chłopaki. – Katie patrzyła na nas z uśmiechem
- To
on! – wskazaliśmy razem na siebie z Loganem i wszyscy się zaśmialiśmy
Posiedzieliśmy
chwilę rozmawiając i Katie powiedziała, że chciałaby wyjść z domu, ale sama się
boi, więc wstałem i pomogłem obojgu wstać, a gdy zeszliśmy na dół, ubraliśmy
się i wyszliśmy.
Dość
długo tak chodziliśmy, bo dostałem smsa od Kenda:
Gdzie
jesteście? Katie jest z wami?
Odpisałem:
Tak.
Chciała wyjść na spacer i nie chciała sama.
Napisał:
W
takim razie wielkie dzięki.
-
Jak jakaś dziewczyna chce się z Tobą umówić to leć. Nie musisz łazić z mną.
Jeszcze jest Logan. – powiedziała Katie
-
Katie nie wiem czy Kendallowi spodoba się, że nazywasz go dziewczyną.
- O
braciszek się zamartwia. – powiedział Logan, a my zaczęliśmy się śmiać
Gdy
wróciliśmy do domu okazało się, że przyjechał Mark i w przyszłym tygodniu
zaczynamy kręcić drugi sezon. Katie kategorycznie uparła się, że nie będzie
grać przez jakiś czas, a może i w ogóle. Nasz producent upierał się, ale Megi
go w końcu przekonała i nie wypytywał.
Z perspektywy Katie
Nie
byłam w stanie zagrać w serialu. Nie po tym wszystkim. W końcu i tak zdradziłam
tam Logana z Jamesem to mogłam wyjechać do Minnesoty i dać im trochę spokoju.
Do domu na pewno nie wrócę, bo nie chce spotkać… To jest pewne, że wrócił tam
albo wróci za jakiś czas. Wszystko mi to przypomina. Szczególnie salon… Nie
lubiłam tam przebywać. Starałam się być tam jak najmniej. Za to z kuchnią mam
wiele miłych wspomnień. James potrafił zrobić tak, że zapominam o Chrisie. Mój
umysł ze smutku i bólu przełączał się na radość. Lubiłam z nimi przebywać. Nie
chciałam być nigdy sama, a wiem, że mogę na nich liczyć. Tak bardzo jestem na
siebie zła, że otworzyłam te cholerne drzwi… To wszystko moja wina… Nie
wiedziałam co nas wcześniej łączyło, a gdybym wiedziała nie wspomniałabym o
Carlosie. Zastanawiam się dlaczego nie powiedzieli co z nim przeżyłam. Co bali
się, że odejdę od Carlosa? Przypomniał mi to wszystko w tak cholernie przykry
sposób. Gdyby coś takiego spotkało, któregoś z chłopaków, powiedziałabym mu
wszystko. Zła wyszłam od siebie i poszłam do pokoju Kendalla, ale nikogo nie
było. Skierowałam się więc do Carlosa i co usłyszałam? Gadali o mnie. Wściekła
otworzyłam drzwi.
- Z
łaski swojej moglibyście o mnie nie rozmawiać. I gdyby któryś z was miał zanik
pamięci, powiedziałbym wam wszystko, a nie ukrywała kim był pieprzony Chris!
Tak trudno było powiedzieć?!
-
Ale Katie… - wstał do mnie Kend
- Na
Tobie najbardziej się zawiodłam.
-
Katie, nie chcieliśmy Ci go przypominać jego zdrady. Nie chciałem, żebyś
cierpiała.
-
Nie chciałeś?! To teraz dzięki Tobie cierpię jeszcze bardziej! Ciebie nigdy nic
takiego nie spotka i nigdy tego nie pojmiesz! Ale to było okropne! Mimo moich
protestów on robił ze mną co… - obrzydziło mnie to wszystko na samą myśl – to
co chciał!
Wyszłam
zła z domu i poszłam jak najdalej od niego. Tak bardzo czułam się skrzywdzona.
Zabawił się mną, zrobił co mu się podobało, a ja na to pozwoliłam, otwierając
drzwi. Jeszcze mi o tym wszystkim przypomniał. W taki sposób… Jak mogłam zapomnieć
o nim i nie wiedzieć, że był moim chłopakiem. Tak bardzo to bolało. Dopiero
zorientowałam się, że płacze. Przeszedł mnie dreszcz, gdy usłyszałam duży huk,
a gdy spojrzałam w niego, zobaczyłam czarne chmury.
-
Super. – ruszyłam i jak to niezdarna ja, runęłam jak długa potykając się o coś
Gdy
chciałam wstać, poczułam okropny ból w kostce. Brawa dla mnie! Skręciłam ją.
Jak na złość wokół było ciemno.
-
Boże, po co ja się tu wybrałam. – szepnęłam
Gdy
usłyszałam jakiś szelest, strasznie się przestraszyłam. Moje pierwsze wrażenie,
że to Chris.
-
Kto tu jest? – spytałam przerażona i wstałam, ale to nie był dobry pomysł i
usiadłam
-
Katie to tylko ja. – ujrzałam Jamesa
-
Kurde to krzycz, że to Ty, bo kiedyś na zawał padnę. – uśmiechnęłam się lekko
-
Ej, Twojej śmierci to ja nie chce. – uśmiechnął się
-
Jednego debila mniej na świecie. Nikomu nie będzie żal.
-
Będzie. Mi.
-
Oj, chyba tylko Tobie.
-
Czemu tak sądzisz?
-
Kurde macie ze mną same problemy. Najlepiej byłoby gdybym wyjechała.
-
Katie! – krzyknął James
-
Co?! – spojrzałam na niego zaskoczona
-
Nawet o tym nie myśl! – ujął moją twarz
w swoje dłonie i zbliżył swoją głowę do mojej
-
No chyba nie zamierzasz mnie pocałować? – uśmiechnęłam się
-
A czemu nie? – zbliżył swoje usta do moich ust, a ja się przestraszyłam
------------------------------------------------------
Specjalnie
zakończenie dla panny Caroline, która grozi mi, że mnie zabije :P
Myślcie, myślcie :P Może będzie tak jak chciała Sara, że będzie
niegrzeczny James, a może to tylko żarty? :D Tak jak to kiedyś ktoś na
któryś moim blogu napisał, a nawet napisała: tego dowiecie się po
reklamach ;)
Subskrybuj:
Posty (Atom)