notka 29

Oczami Jamesa

Gdy wszedłem do pokoju, usłyszałem, że Katie i Carlos gadają. Wiem nie ładnie podglądać ani podsłuchiwać, ale obserwowałem ich przez dziurkę od klucza. Carlos mówił, że wszystko rozumie i że ją kocha, ale ona nie odpowiedziała,  że ona jego też czy coś w tym stylu.

– Czy ona go nie kocha? Tak rób sobie nadzieje. Nie mam co marzyć.  – mówił mój rozum

- Ale nie powiedziała no. – mówił głos serca

Ona go przytuliła, gdy to powiedział, ale gdy on chciał odsunęła się od razu.

- Cholera za szybko. – wściekł się Carlos

- A gdybym ja powoli starał się zniszczyć te bariery? Może by coś do mnie poczuła. – moje serce chciało i pragnęło miłości Katie

- Nie zrobię tego kumplowi! – krzyknął mój rozum

- Zobaczymy jak to się potoczy. – szepnąłem do siebie i udałem się spać

Długo sobie nie pospałem, bo około drugiej usłyszałem krzyki z pokoju Katie i czym prędzej się tam udałem. Wyglądało to jakby walczyła z kimś, ale nikogo tam nie było.

- Katie ciszej! – szepnąłem i złapałem ją za dłonie

- Zostaw! – krzyknęła nadal z zamkniętymi oczami

- Kurcze obudź się. – szarpnąłem ją, ale zaczęła bić mnie po rękach

- Zostaw mnie! Znów chcesz mnie zranić?!

- Katie! Uspokój się!  - szarpała się nadal ze mną

- Dobra, bij mnie, ale nie krzycz, bo obudzisz chłopaków.

- Chris zostaw! - krzyknęła

- Chrisa tu nie ma. Tylko ja. James. – przestała się szarpać i otworzyła oczy

- Jeju James przepraszam. – podniosła się i usiadła

- Nie ma problemu.

- Nie chciałam. Miałam sen z… nim.

- Domyśliłem się. Spokojnie. Nigdy więcej Cię nie skrzywdzi. Obiecuje Ci.

- Nie zawsze możecie być przy nas.

- Myślisz, że Carlos pozwoli teraz zostawić Cię samą? Na pewno. – powiedziałem ironicznie

- Wszystko możliwie.

- Oj Katie, spokojnie. – usiadłem zaraz przy niej na łóżku, spojrzała na mnie w lekkim strachu, ale przymknęła oczy i gdy otworzyła już nie było go widać w jej oczach

- Dziękuje Ci. Nie chciałabym obudzić chłopaków.

- Zawsze możesz na mnie liczyć. – uśmiechnąłem się

- Jesteście najlepszymi przyjaciółmi na jakich mogłam trafić. I jeszcze razem z Loganem byliście u niego. – dotknęła mojej wargi, tam gdzie najbardziej bolało i cicho zajęczałem

- Kurcze przepraszam. – od razu zabrała dłoń

- Spoko. Nic się nie stało. I kładź się spać. – usiadłem obok na fotelu

- A tak po za tym fajnie urządziłaś pokój.

- Dzięki. – uśmiechnęła się lekko

- Zamierzasz spać w fotelu?

- Nie. Uśniesz to wyjdę.

Wyszło tak, że pogadaliśmy dosyć długo i nawet nie wiem kiedy usnęła, a ja w tym fotelu. Rano obudziła mnie i zeszliśmy na dół. Oczywiście na kawkę, żeby się trochę rozbudzić. Miałem spać u siebie, ale tak się zagadaliśmy, że zasnąłem u niej. No co tam.

- Wymęczyłaś mnie wczoraj. – powiedziałem z rozbawieniem w głosie

- Wcale Ci nie kazałam do siebie przychodzić. – wystawiła język

- To było nie krzyczeć. – zaśmiałem się

- Ej! – zachichotała i uderzyła mnie w ramię

- Wczoraj nie wystarczająco mnie pobiłaś? – spytałem, pocierając ramię

- Spadaj! – wystawiła mi język i zalała kawę,  następnie podając mi ją, a gdy usiadła musnąłem ją w policzek

- Nie ma za co. – uśmiechnęła się i wydawało mi się, że zapomniała o Chrisie, bo nie odsunęła się ani nic

Porozmawialiśmy spory czas, normalnie i nawet czasami cicho się śmiała, a potem zdecydowaliśmy się, że zrobimy śniadanie. Nie chciało jej się, a ja miałem ochotę na naleśniki, więc chciałem się zabrać do roboty sam.

- O nie. Jak będziesz robił to ja z Tobą. – od razu się wyprostowała i nagle spadła z krzesła

- Katie! – zaśmiałem się i wstałem do niej

- No co? – zaśmiała się i wyciągnęła do mnie dłoń

- Sierota. – zaśmiałem się i oberwałem od niej

- Ej! Wszystko mnie przez Ciebie boli.

- Nie moja wina. – wystawiła język i wzięliśmy się za robienie naleśników

- Siemano. – powiedział Logan wchodząc do kuchni

- Spadówa! – wypchnęła go szybko z kuchni

- Ej no! Pić mi się chce.

- Co chcesz to Ci przyniosę, ale nie wejdziesz.

- Soku.

- Ok. Stój. – rozkazała mu i wróciła do kuchni

Wyniosła mu sok i trzy szklanki.

- Żaden ma nie wejść, zrozumiano? - powiedziała

- Zrozumiano pani sierżant. – zasalutował jej

- Idiota. – zaśmiali się i zamknęła drzwi kuchni

- Dobra dla Logana starczy. – spojrzała na stół

- To zrobisz mu, a ja będę smażył? – spytałem

- No spoko. – zrobiła mu i otworzyła drzwi

- Logan zapraszam. – szybko przybiegł

- Bo jeszcze nogi zgubisz. – zaśmiałem  się

- O na… - przyłożyła dłoń do jego ust

- Przymknij się. Chłopaki na razie mają nie usłyszeć.

- No dobra. Dzięki. – wyszczerzył się i usiadł przy stole, zajadając naleśniki, a Katie włączyła radio

- Nie będą słyszeć o czym gadamy. – otworzyła drzwi i było słyszeć

- Ała!

- Kurde Kend sory. – zaczęła się śmiać, a po chwili ja z Loganem

- Bardzo śmieszne.

- Do kuchni wstęp wzbroniony dopóki nie zostaniesz zawołany. Soczek czeka na Ciebie przy stole i nikt nie ma prawa wejść do kuchni. Jak Carlos zejdzie to mu to oznajmij. Będzie gotowe to was zaproszę.

- Co nie zmienia, że boli mnie nos. – powiedział zły, a po chwili oboje się zaśmiali

- Tak wiem, jestem zła. – zamknęła drzwi i widać było, że się szczerzy

- Zła to mało powiedziane! – krzyknął za drzwi i zaśmialiśmy się wszyscy

- Dobra skończone.  – powiedziałem po kilku minutach

- Wyjrzyj czy Carlos też już jest. – powiedziała i zrobiłem to o co prosiła

- Kend jest… - zacząłem, gdy otworzyłem drzwi, a chłopaki wylądowali na podłodze

- No nie! Nie dostaniecie w takim razie naszego śniadania! – krzyknęła na nich

- Mi się należy, bo oberwałem od Ciebie drzwi!

- No dobra. Chodźcie tu. – powiedziała rozbawiona, a oni weszli do kuchni

- Naleśniki! – pogłaskał się Carlos po brzuchu

- Powiedziałam, żebyście weszli, ale nie powiedziałam, że Ty też dostaniesz. – spojrzał na nią zaskoczony

- Ale…

- Było nie podsłuchiwać.

- Ale… - zrobił smutną minkę

- Przecież żartuje. – podała im obojgu na talerzu

(perspektywa pisania ~~Logan~~)

- One są przepyszne. – powiedziałem kończąc swoją porcję

- Się wie. – zaśmiał się James

- Nie przechwalaj się, bo nie dostaniesz. – powiedziała Katie

- A kto smażył? – uniósł brwi

- Pff… I co z tego? Zjesz bez nadzienia.

- Ej! – oburzył się

- A zdziwko? – uniosła brwi rozbawiona

- Żebyś wiedziała. – gdy położyła drugi zrobiony naleśnik zabrał jej talerz

- Ej!

- Należy mi się. – usiadł przy stole

- Pożałujesz, zobaczysz. – gdy zrobiła sobie i przeszła, żeby usiąść, popchnęła krzesło Jamesa tak, że wylądował głową w talerzu i gdy uniósł głowę, miał całą twarz w nadzieniu i syropie klonowym

- Zabije! – krzyknął i wziął ręcznik kuchenny

- Yhy. Na pewno. – odwróciła się i wystawiła mu język

- Ty też pożałujesz.

Gdy wszyscy skończyli, zaczęliśmy sobie po prostu gadać, a James zaproponował, że zrobi kawy. Potem zobaczyłem, że do jednej kawy dosypuje soli. Zauważył, że przyglądam mu się i wyszczerzył się. Podał każdemu, a Katie ostatniej

- Dzięki. – odpowiedział mu każdy,  a Katie pierwsza upiła kawy

- James! – krzyknęła i wstała szybko do zlewu, przepłukując usta

- Mówiłem. – odwrócił się do niej twarzą, a ona pochlapała go wodą

- Katie! – krzyknął i przechylił się na krześle, następnie lądując na ziemi

- O nie! Pożałujesz podwójnie.

- Yhy. Na pewno. – zachichotała cicho

- Powtarzasz się. – podciął ją i upadła na niego

- James! – zaśmiała się

- Jeszcze raz musisz pożałować.  – sięgnął ręką po syrop klonowy i oblał ją nim

- Kurde James. – weszła pod stół, a ja wygiąłem się do tyłu i wyciągnąłem z lodówki bodajże ketchup i podałem Katie pod stołem

- Logan po co to kontynuujesz?- zaśmiał się Kendall

- Nie widzisz, że zapomniała na chwilę? – szepnąłem

- Faktycznie. – przytaknął mi Carlos i sam wziął coś z lodówki, po czym odsunął krzesło i znalazł się pod stołem

Roztoczyła się walka i oblewanie różnymi maziami. Wszyscy się śmialiśmy, gdy najpierw Katie poślizgnęła się i upadła na Kenda, a potem nagle Carlos i wylądował na Katie oraz Kendallu.

- Przepraszam. – powiedział, a ona wstała z Kenda, wyszła ze stołu, następnie z kuchni

- No i schrzaniłem.

- Carlos nie martw się. To jeszcze za mało czasu minęło, by wszystko było ok. – wstał jej bliźniak

- Właśnie.  – przytaknąłem jego słowom

- Co nie zmienia, że już się  śmiała, a teraz jej się wszystko przypomniało.

- Nie zamartwiaj się. Jeszcze za mało czasu minęło.

- Pójdę do niej. – chciał wstać

- Lepiej nie. 

- No racja. – usiadł z powrotem

- Ty raczej też nie. – powiedziałem z Jamesem, gdy Kendall chciał wyjść

- No dobra, ale niech któryś z was idzie. – powiedział

- To idź James. Przy Tobie zaczęła się dziś śmiać.

- Ok. – wyszedł z pod stołu i udał się do Katie

--------------------------------------------------------------------------

Jeżeli czytasz mojego bloga to proszę pozostaw po sobie jakiś ślad, chociażby krótki komentarz. O wiele przyjemniej się piszę, gdy wie się, że ma się to dla kogo to robić.

Przez jakiś czas będę pisała z perspektywy chłopaków :) Zobaczycie co oni tam mają w tych główkach, co czują, myślą ;) Katie na trochę zapomniała na Chrisie, ale co dalej? Czy pojawi się jeszcze w jej życiu? :) Sama nie wiem :) Jeszcze nad tym myślę :)